Amerikaanse presidentsverkiezingen 1808
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
‹ 1804  1812 › |
||||
| Amerikaanse presidentsverkiezingen 1808 |
||||
| 1808 | ||||
 |
 |
|||
| Kandidaat | James Madison | Charles Cotesworth Pinckney | ||
| Partij | Democratisch-Republikeinse Partij | Federalistische Partij | ||
| Staat | Virginia | South Carolina | ||
| Running mate | George Clinton, John Langdon | Rufus King | ||
| Electoral vote | 122 | 47 | ||
| Gewonnen staten | 12 | 5 | ||
| Popular vote | 124,732 | 62,431 | ||
| Percentage | 64.7% | 32.4% | ||
 Verdeling van de stemmen in het kiescollege in 1808]] De Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1808 gingen tussen de Democratisch-republikeinse kandidaat James Madison en zijn Federalistische rivaal Charles Cotesworth Pinckney die ook 4 jaar eerder al kandidaat voor zijn partij was. |
||||
[bewerk] Campagne
Na twee termijnen als president stelde Thomas Jefferson zich niet wederom kandidaat, maar schoof hij zijn minister van buitenlandse zaken James Madison naar voren en Madison werd vervolgens door zijn partij ook daadwerkelijk genomineerd. James Monroe en de zittende vice-president George Clinton hadden zich ook kandidaat gesteld. Hoewel geen van beiden een serieuze kans maakte nomineerde de Democratisch-Republikeinse Partij Clinton wel weer als running mate, oftewel vice-presidentskandidaat.
Aan de kant van de Federalisten werd hetzelfde ticket als die van de verkiezingen van 1804 genomineerd, te weten Charles Pinckney en Rufus King.
De campagne stond deels in het teken van de oppositie van de New Englanders tegen de Embargo Act die tijdens de regering van Jefferson werd aangenomen en die handel met Groot Brittannië verbood wegens de Britse inmenging met de (neutrale) Amerikaanse koopvaardij tijdens de Brits-Franse oorlogen die in Europa woedden.
[bewerk] Uitslag
Jefferson was nog altijd vrij populair in Amerika en diens beoogd opvolger Madison won dan ook met gemak de verkiezingen. Pinckney moest het vooral hebben van de noordoostelijke staten waar de tegenstand tegen de Embargo Act het grootst was. Madison won uiteindelijk met 122 tegen 47 kiesmannen in het kiescollege. Zes kiesmannen uit de staat New York braken met de kandidatuur zoals die door de Democratisch-Republikeinse Partij was opgemaakt en stemden in het kiescollege voor vice-presidentskandidaat Clinton. Van deze kiesmannen won Madison 3 kiesmannen voor het vice-presidentschap en James Monroe kreeg de andere 3.
| Kandidaat | Partij | Kiesmannen | Percentage | Running mate |
|---|---|---|---|---|
| James Madison | Democratisch-Republikeinse Partij | 122 | 69,3% | George Clinton/John Langdon1 |
| Charles Pinckney | Federalist Party | 47 | 26,7% | Rufus King |
| George Clinton | Democratisch-Republikeinse Partij | 6 | 3,4% | James Madison/James Monroe2 |
| Niet stemmende kiesmannen | 1 | 0,6% | ||
| TOTAAL | 175 | 100% |
Voetnoten:
1. John Langdon kreeg 9 kiesmannen hoewel hij niet de officiële kandidaat was.
2. 6 kiesmannen uit New York stemden voor Clinton als president en Madison of Monroe voor vice-president.
[bewerk] Externe links
| Presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten 1789 | 1792 | 1796 | 1800 | 1804 | 1808 | 1812 | 1816 | 1820 | 1824 | 1828 | 1832 | 1836 | 1840 | 1844 | 1848 | 1852 | 1856 | 1860 | 1864 | 1868 | 1872 | 1876 | 1880 | 1884 | 1888 | 1892 | 1896 | 1900 | 1904 | 1908 | 1912 | 1916 | 1920 | 1924 | 1928 | 1932 | 1936 | 1940 | 1944 | 1948 | 1952 | 1956 | 1960 | 1964 | 1968 | 1972 | 1976 | 1980 | 1984 | 1988 | 1992 | 1996 | 2000 | 2004 | 2008 | |
 |
