Al Stewart

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Al Stewart

Al Stewart (Glasgow, 5 september 1945) is een Schots singer-songwriter. Hij brak wereldwijd door in 1977 met het album Year of the cat en de gelijknamige single. Het album bevat ook de toptien hit On the border.

Inhoud

1 Biografie
2 Discografie
- 2.1 Albums
- 2.2 Singles
3 Externe links

[bewerk] Biografie

Voor Year of the Cat heeft Stewart meerdere schitterende albums gemaakt die voor het grote publiek onbekend zijn gebleven. Zero she Flies uit 1970 bevat het bekende nummer A Small Fruit Song. Op het album Orange uit 1972 beschrijft Al zijn bezoek aan Amsterdam en zijn optreden in Haarlem. De in het nummer voorkomende taxichauffeur Fred bezoekt nog steeds trouw Al Stewarts concerten in Amsterdam en omstreken.

Al Stewart beschouwt zijn vijfde album Past Present and Future als zijn eerste echte album. Hij wordt daarop begeleid door Tim Renwick, Rick Wakeman en Roger Taylor (Queen). De teksten bestaan voornamelijk uit een combinatie van geschiedenis en actualiteit. Al Stewarts zesde album Modern Times uit 1975 is het eerste album onder productie van Alan Parsons. Het bestaat uit een mix van verfijnde akoestische en elektrische gitaar. De teksten zijn afwisselend gebaseerd op literatuur (zoals Sirens of Titan, Kurt Vonnegut) en persoonlijke ervaringen (Not the One en Next Time).

Als Al Stewart dan met het tweede album geproduceerd door Alan Parsons – Year of the Cat – uiteindelijk doorbreekt, verandert zijn wereld compleet. De folkclubs worden vervangen door grote internationale concertzalen. Al Stewart gaat voor het eerst op tournee met een grote begeleidingsband. Als in 1978 Time Passages verschijnt, lijkt niets zijn succes nog in de weg te staan. Al Stewart vindt zelf achteraf dat dit album te commercieel getint is. De titelsong "Time Passages" bereikt nog wel de hitlijsten maar evenaart het succes van Year of the Cat niet. De samenwerking met gitarist Peter White is succesvol te noemen. Het schitterende "End of the Day" is hier een voorbeeld van. De grote concertzalen blijven, maar de begeleidingsband moet er aan geloven. Al Stewart gaat weer op de akoestische tour samen met Peter White. Hij trekt nog volle zalen en het publiek blijft enthousiast.

Dan verschijnt in 1980 het album 24P/Carrots. Het album bevat nog wel een aantal aardige nummers zoals Running Man, Midnight Rocks en Merlin’s Time. Het is echter niet meer geschikt voor een groot publiek. Ook het volgende album Russians & Americans nodigt niet meer uit tot veelvuldig beluisteren.

Als Al Stewart zich dan realiseert dat zijn muziek slechts bestemd is voor een kleine schare fans, gaat hij weer albums maken die bij hem passen. Famous Last Words (1993) en Between the Wars (1995) bewijzen dit. De songs – geïnspireerd door film, literatuur en geschiedenis – klinken prettig. In 2000 brengt Al Stewart zijn album Down in the Cellar uit. Zijn grote hobby’s wijn en muziek zijn op dit album op een leuke manier samengebracht. In 2005 kwam zijn laatste album A Beach full of Shells uit. Weer een typisch Al Stewart-album.

Al Stewart treedt nog steeds over de hele wereld op. Inmiddels heeft Peter White zijn plaats naast Al Stewart afgestaan wegens succesvolle solo-optredens. De laatste tijd wordt Al Stewart vaak begeleid door de Amerikaanse gitarist Dave Nachmanoff. Al Stewarts concerten bestaan uit een dwarsdoorsnede van zijn repertoire begeleid door akoestische gitaar en aangevuld met treffende, informatieve en vaak grappige verhalen over heden en verleden. Zelfs de veelvuldige cynische verwijzigen naar Al Stewarts gebrek aan succes en zijn gemopper dat hij steeds weer Year of the Cat of On the Border moet spelen, kunnen de aangename sfeer bij zijn concerten niet bederven.