Usor:Felixum

E Vicipaedia

[recensere] ad vos delectandos lectores

de consiliare matrimonii

maritus post matrimonii annos viginti consiliarem petiit et uxor. rogata quid esset negotii, coepit uxor de omnibus quaestionibus viginti annos perlatis vehementer dolenterque queri.

quibus indicem exponeret indigentium, quae per cursum matrimonii sustulerat, perdiu identidem de his rebus pergebat illa: neglegentia, convictus absente, inanimento, solitudine, amoris amabilisque inopia.

hoc post satis temporis passus, therapeuta tandem e sella surrexit tum, scrinio circumito, uxorem rogavit ut ea quoque surgeret, quam complexam ardenter osculatus est, marito cum supercilio sublevato spectante. silet vero femina, obstupefacta silentio consedet.

deinde therapeuta quem adversus marito dixit: “hoc uxor saltem ter in hebdomadem eget. potesne hoc facere?”

maritus breve meditatus, “possum,” inquit, “eam lunae et mercurii diebus hic linquere, veneris autem piscor.”

de armentario caeco

die quodam vetus caecusque armentarius perperam in tabernam autobirotariorum feminearum vagatur; itinere ad sellam facto, cafeam postulat. at, postquam ibi paulisper sedet, clamat ministrae: “ohe, velisne iocum de flavis audire?”

tacet illico taberna. tum femina iuxta eum graviore raucioreque voce, “priusquam,” inquit, “iocum narres, armentarie, quoniam tu caecus, decet mihi tibi esse res quinque sciendas:

1. pincerna est femina flava cum magno baculo.
2. custos magna femina flava est.
3. egomet 6 pedum et 175 librarum et cum cingulo karatatis nigro femina flava sum.
4. iuxta me femina ponderatrix professionalis est flava.
5. sedet in dextra tua femina flava, luctatrix inclyta.

“nunc, hospes, de hac re bene cogita. etiamnum vis istum iocum narrare?”

armentarius secundum secum reputat, quatit caput, tum murmure, “immo vero,” inquit, “non si id explicare debebo quinquies.”