Eugenius Polivanov
E Vicipaedia
Eugenius Demetrii filius Polivanov (Russice: Евгений Дмитриевич Поливанов, Evgenij Dmitrievič Polivanov; natus 12 Martii 1891, mortuus 25 Ianuarii 1938), linguista Russicus Sovieticus.
[recensere] Biographia
Eugenius Polivanov natus est Smolensci 12 Martii (28 Februarii Calendarii Iuliani) anno 1891. Anno 1912 studium suum in Universitate Petropolitana et in Academia Practica Orientali complevit. Annis 1913 – 1921 docebat in facultate orientali, dein in facultate scientiarum publicarum Universitatis Petropolitanae, cuius professor erat ab anno 1919. Annis 1914 – 1916 Iaponiam visitavit.
Ab anno 1917 Eugenius Polivanov in activitate revolutionaria participabat. Extremo anno 1917 primoque anno 1918 erat praefectus sectionis terrarum orientis Comissariati Popularis Rerum Exterarum. Multas linguas sciens, Polivanov mandatu gubernationis Russiae Sovieticae pactos secretos Imperii Russici cum aliis regnis vertit et publicavit. In Bello Civili participavit. Anno 1919 Polivanov factus est membrum Factionis Communisticae. Anno 1921 fuit collaborator sodalitatis Internationalis Communisticae.
Annis 1921 – 1926 erat professor Universitatis Mediasiatici in urbe Toshkent (quae nunc est caput Uzbeciae). Annis 1926 – 1929 Moscuae sectionem linguisticae Associationis Russicae Institutorum Scientiarum Publicarum administrabat, etiam in aliis institutis linguisticis favebat operi. Anno 1929 in Academia Communistica contra "doctrinam novam de lingua" Nicolai Marr incurrit, postea affectus est vexationibus et denuo in Asiam Centralem venit. Ab anno 1929 erat professor Instituti Investigatorii Publici Uzbecici (initio Maracandae et ab anno 1930 in Toshkent locati), ab anno 1934 in Instituto Constructionis Culturalis Chirgisicae laborabat.
Mense Augusti anno 1937 Polivanov arrestatus est et declaratus est emissarius Iaponicus. 25 Ianuarii anno 1938 traiectus est.
[recensere] Adeptiones scientificae
Eugenius Polivanov multas linguas (imprimis Russicam, Iaponicam, Uzbecicam, Sinicam et Dunganicam) et varia problemata linguisticae explorabat. Fuit primus, qui determinavit characterem accentus linguae Iaponicae, etiam fuit primus descriptor certorum dialectorum linguae illius. Summarium generale phonologiae et accentus linguarum mundi inclusum est in libro linguistae huius, introductione ad linguisticam dedicato et anno 1928 publicato.
Polivanov, linguis nostri temporis studens, explicationem regularitatium mutationium historicarum in lingua petivit, ideas magistri sui Ioannis Baudouin de Courtenay expandens. Ille proposuit, e.g., legem oeconomiae conaminium phoneticorum (quam Romanus Iacobson et Andreas Martinet dein evolverunt). Polivanov capivit creationem theoriae generalis evolutionis linguae, "historiologia linguistica" appellatur, cuius partem (theoriam convergentiarum et divergentiarum phonologicarum) elaboravit. Fuit unus ex conditoribus phonologiae historicae. Quaestionem de praedictione evolutionis futurae linguarum movit.
Eugenius Polivanov, opponens doctrinae Nicolai Marr, suam doctrinam Marxisticam de lingua creare tentabat. Scripsit opus nomine Pro linguistica Marxistica (Russice: «За марксистское языкознание»), anno 1931 publicatum. Fuit unus ex primis, qui quaestiones sociolinguisticae explorabat. Correlatione factorum intralinguisticorum et socialium in evolutione linguae, relationibus inter linguam litterariam et dialectos, mutationibus in lingua Russica post revolutionem studebat.
Polivanov participavit in creatione abecedariorum et normarum litterariarum pro linguis gentium Unionis Sovieticae (ut plurimum, pro linguis Asiae Centralis). Fuit primus, qui elaboravit principia linguistica methodicaque studii linguae Russicae a non Russis. Ille est auctor Russici systematis transcriptionis linguae Iaponicae.
Eugenius Polivanov etiam poeticae studebat. Scripsit nonnulla opera de quaestionibus generalibus poeticae linguisticae et de poetica litteraturarum orientalium (Turcicae, Sinensis, Iaponicae). Factus est unus ex conditoribus et participantibis Societatis Studii Linguae Poeticae (Russice: Общество изучения поэтического языка, Obščestvo izučenija poètičeskogo jazyka; abbreviatio: ОПОЯЗ, OPOJAZ), annis 1916 – 1918 conditae.
Multa opera linguistae huius non edita fuerunt et ad nostrum aetatem non manserunt.
