Nafnháttarmerki
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Nafnháttarmerkið (skammstafað sem nhm.) er einfaldasti orðflokkurinn[1] og samanstendur hann einfaldlega af óbeygjanlega smáorðinu að á undan sögn í nafnhætti (en þaðan kemur einmitt nafn orðflokksins); t.d. að tala, að lesa. Nafnháttarmerki er ekki notað á eftir sögnunum ‚munu‘, ‚skulu‘, ‚mega‘, ‚vilja‘; t.d. ég skal koma, ekki heldur í samhliða upptalningu í síðari lið eða liðum; hann kann hvorki að lesa né skrifa.
Sagnir eru oft í nafnhætti þótt að nafnháttarmerkið sé ekki til staðar.
[breyta] Dæmi
- Mig langar að koma.
- Ég kann ekki að tala Latínu.
- Honum hefði langað að fara, ef það væri ekki þegar búið að loka búðinni.
[breyta] Heimild
- Björn Guðfinnson. Íslensk málfræði. Námsgagnastofnun, án árs.
- ↑ http://nemendur.khi.is/jonsjoha/nhm.htm „Nafnháttarmerki er einfaldasti orðflokkurinn.“