Fleygrúnir

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Fleygrúnir (Cuneiform) eru letur sem notað var í Persíu, Súmer og Babýlóníu frá því um 2500 f.Kr. til um 1000 f.Kr.. Kerfið var tölulegt atkvæðatáknróf, en hvert orð hafði hljóðgildi og tölugildi. Til dæmis var talan 1 táknuð með einum lóðréttum fleyg, en sama tákn var borið fram sem „ane“ og þýddi naut. Í hebresku þekkist samskonar tákn, (áður fyrr skrifað , sem er líkt einum fleyg), sem „aleph“, og þýðir einnig naut þar. Grikkir sneru þessu tákni við og kölluðu það „alpha“, en héldu sömu merkingu um þó nokkurt skeið.

Dæmi um mikilvægt orð í þessu kerfi er , Anu, nafn æðsta guðs Súmera. Eins og sést á þessu var ritað frá hægri til vinstri í þessu ritkerfi, en línurnar fóru niður á við, og dálkar færðust æ lengra til hægri.

Fyrstu ritin sem voru skrifuð í þessu ritkerfi voru skattaskrár, en elsta frásögn, sem fundist hefur, var skrifuð á leirtöflur með þessu letri (og raunar einnig öðrum), en það var Gilgamesharkviða.