Embættisaðall
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Embættisaðall kom til sögunnar um svipaðar mundir og einveldið. Þá hættu konungar að úthluta erfðatitlum, en í staðinn voru konunglegir æðri embættismenn sæmdir aðalstign sem ekki erfðist. Skyldleiki við konung eða eldri aðalsættir, og embætti eða nafnbætur, réðu því hversu langt menn komust í virðingarstiganum, hvort menn öðluðust nafnbætur á borð við etatsráð eða konferensráð.
Íslendingar voru engin undantekning að þessu leyti á einveldistímanum. Finnur Magnússon var etatsráð og Magnús Stephensen líka þangað til hann varð konferensráð. Sama átti við um amtmenn, stiftamtmenn og, lengi vel, biskupa.
Um 1930 var hætt að úthluta embættisaðalsnafnbótum.
[breyta] Embættisaðalstignir
- Etatsráð
- Geheimeráð
- Jústitsráð
- Kansellíráð
- Konferensráð
- Ríkisráð
[breyta] Tengt efni
[breyta] Tenglar og heimildir
- Einar Hreinsson, „Íslenskur aðall – ættartengsl og íslensk stjórnsýsla á 18. og 19. öld“, erindi á Söguþingi 2002.