Tú alfagra land mítt
Frá Wikipedia, hin frælsa alfrøðin
Tú alfagra land mítt, mín dýrasta ogn! á vetri so randhvítt, á sumri við logn, tú tekur meg at tær so tætt í tín favn. Tit oyggjar so mætar, Gud signi tað navn, sum menn tykkum góvu, tá teir tykkum sóu. Ja, Gud signi Føroyar, mítt land!
Hin roðin, sum skínur á sumri í líð, hin ódnin sum tínir mangt lív vetrartíð, og myrkrið, sum fjalir mær bjartasta mál, og ljósið, sum spælir mær sigur í sál: alt streingir, ið tóna, sum vága og vóna, at eg verji Føroyar, mítt land.
Eg nígi tí niður í bøn til tín, Gud: Hin heilagi friður mær falli í lut! Lat sál mína tváa sær í tíni dýrd! So torir hon vága - av Gudi væl skírd - at bera tað merkið, sum eyðkennir verkið, ið varðveitir Føroyar, mítt land!
- Yrkjari: Símun av Skarði (1872-1942)
- Lag: Petur Alberg (1885-1940)
Sangurin er yrktur á háskúlanum í Føgrulíð 1. februar 1906.
Kelda: Turið Sigurðardóttir: Tú alfagra land mítt - tjóðsangurin og søga hansara. Føroya Skúlabókagrunnur 2006; (teldutøkur bóklingur á heimasíðu skúlabókagrunsins [[1]])