گویش (دستور زبان)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
گویشیا گونه به شکل‌هایی از یک زبان گفته می‌شود که هر کدام در جا و موقعیت معینی به کار می‌روند. ما در هر موقعیت با گونهٔ زبانی ویژهٔ همان موقعیت حرف می‌زنیم؛ برای نمونه، در حضور معلم خود از یک گونهٔ زبانی استفاده می‌کنیم، در میان دوستان خود از گونه‌ای دیگر و در جمع خانواده باز هم از یک گونهٔ سوم.
گویش بر چهار دسته است
- گویشی که به مکان جغرافیایی وابسته است مانند گویش آذری مازندرانی و ... برای زبان فارسی و به آن گویش جغرافیایی گویند
- گویشی که مربوط به طبقه‌ی اجتماعی خاصی است مانند گویش بازاریان و واعظان و ... که به آن گویش اجتماعی گفته می شود
- گویشی که مربوط به ادوار گذشته است مانند گویش زمان قاجار در زبان فارسی که به آن گویش تاریخی می گویند.
- گویشی که به آن گویش معیار گویند
[ویرایش] منبع
- زبان فارسی (۱) و (۲) - سال اول دبیرستان - چاپ ۱۳۸۶
