نسل ۱
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
استانداردهای تلفن همراه | ||
نسل ۰ | ||
نسل ۱ | ||
نسل ۲ | ||
نسل ۳ | ||
|
نسل۱ (۱G) کوتاه شده برای عبارت «نسل اول فناوری تلفن بیسیم» می باشد. اینها استانداردهای تلفن همراه آنالوگ است که در سال ۱۹۸۰ مطرح شد و تا هنگام جایگزینی با تلفن های دیجیتال نسل۲ ادامه داشت. تفاوت اصلی بین دو سیستم تلفن همراه، نسل۱ و نسل۲ اینست که شبکه های نسل۱ از سیگنال های رادیویی آنالوگ استفاده میکردند در حالی که شبکه های نسل۲ از سیگنال های رادیویی دیجیتال.
گرچه هر دوی سیستم ها از سیگنالدهی دیجیتال برای اتصال به برج های رادیویی استفاده میکنند، بقیه سیستم تلفنی، تماس در نسل۲ به همان صورتِ نسل۱، سیگنال های دیجیتال رمزگذاری میشوند، با این تفاوت که نسل۱ در فرکانس های بالاتر مخابره میشود، معمولاً ۱۵۰MHz و بالاتر.
استاندارد شبیه این، NMT (تلفن همراه شمالی) است، که در کشورهای شمالی (و وابسته به شمال) از قبیل کشورهای شمالی، سوئیس، هلند، اروپای شرقی، و روسیه استفاده می شد. انواع دیگر شامل AMPS (سیستم تلفن همراه پیشرفته) در آمریکا، TACS (سیستم ارتباطی دسترسی کلی) که در انگلستان، C-۴۵۰ در آلمان غربی، پرتغال و آفریقای جنوبی، Radiocom ۲۰۰۰ در فرانسه، و RTMI در ایتالیا. در ژاپن سیستم های گوناگونی وجود داشت. سه استاندارد TZ-۸۰۱، TZ-۸۰۲ و TZ-۸۰۳ توسط NTT توسعه یافت، که یک سیستم محاسباتی توسط DDI اجرا و توسط JTACS (سیستم ارتباطاتی دسترسی کلی ژاپن) استفاده شد.
قبل تر از فناوری نسل۱، تلفن رادیویی همراه یا نسل۰ وجود داشت. [1]
[ویرایش] منابع
[ویرایش] جستارهای وابسته
- فهرست استانداردهای تلفن همراه
- نسلهای تلفن همراه