نحمیا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

نحمیا (عبری:נְחֶמְיָה به معنی «از یهوه آرامش یافته») پسر حکلیا^[۱] از سبط یهودا^[۲] و رهبر یهودیه^[۳] بود. نحمیا در زمانی که شاهنشاهی ایران بر بابل چیره شد، به پیامبری رسید. او در کاخ شوش مباشر و ساقی اردشیر اول مشهور به اردشیر درازدست(عبری:ארתחשסתא ارتخشتای) بود. در زمانی که نحمیا در دربار اردشیر مباشر بود، از اورشلیم پیغامی به او رسید که او را ویرانی حصار و دروازه‌های اورشلیم و خرابی خانه‌های یهودیان در آن شهر آگاه کرد. نحمیا چند روز را روزه گرفت و در مقبره پدرانش گریست^[۴]؛پادشاه که به غم او پی برد، دلیل اندوهش را پرسید، و سرانجام به او اجازه داد که به اورشلیم برود و او را در آن‌جا حاکم قرار داد.^[۵] او در سال بیستم سلطنت ارتخشتا(۴۴۵ قبل از میلاد) به اورشلیم رسید. دیوار اورشلیم در زمان او بنا شد، ^[۶] و ساکنین جدیدی به یهودا و اورشلیم وارد گشتند.^[۷] یریحو، حسنا، مشلام، صادوق، یویاداع، یادون، لویان و راحوم از کسانی بودند که در بنا کردن دیوار اورشلیم به نحمیا یاری رساندند.^[۸]

[ویرایش] پانویس

1. ↑ نحمیا ۱:۱
2. ↑ نحمیا ۱۰:۱
3. ↑ نحمیا ۸:۹
4. ↑ نحمیا ۱۴:۴
5. ↑ نحمیا ۱:۲۲
6. ↑ نحمیا ۳:۷
7. ↑ نحمیا ۱۱:۱
8. ↑ نحمیا ۳:۱۴

[ویرایش] منابع

• کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، ISBN ۹۶۴۳۳۱۰۶۸-X
• یاردون سیز. دانشنامه کتاب مقدس. ترجمهٔ بهرام محمدیان. چاپ سوم، تهران: روز نو، ۱۳۸۰، ۱۹۱۲. 
• جیمز هاکس. قاموس کتاب مقدس. ترجمهٔ عبدالله شیبانی. چاپ سوم، تهران: اساطیر، ۱۳۷۵، ۱۱۴.