فرهنگ جهانگیری
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
 |
در متن این مقاله از هیچ منبع و ماخذی نام برده نشده‌است. شما می‌توانید با افزودن منابع بر طبق اصول اثبات‌پذیری و شیوه‌نامهٔ ارجاع به منابع، به ویکی‌پدیا کمک کنید. مطالب بی‌منبع احتمالاً در آینده حذف خواهند شد. |
فرهنگ جهانگیری لغت‌نامه‌ای فارسی است.
جمال‌الدین حسین بن فخرالدین حسن اینجوی شیرازی، ملقب به عضدالدوله، در سال ۱۰۰۵ ه.ق. فرهنگی به نام اکبر شاه شروع و در سال ۱۰۱۷ آن را به اتمام رسانید. سپس به تجدید نظر آن پرداخت. و در سال ۱۰۳۲ نسخه مجددی از آن را به پادشاه هند، جهانگیر ، فرزند اکبر عرضه داشت. این مجموعه لغت به فرهنگ جهانگیری شهرت دارد. این کتاب که صرفاً محتوی لغاتی است که عادتا آنها را فارسی می‌شناسیم، برای هر لغت شواهد شعری آورده‌است، از بهترین و دقیق ترین فرهنگ‌های زبان فارسی است.[نیازمند منبع]
| فرهنگ‌های اصلی لغات به فارسی |  |
|---|---|
|
اداةالفضلا | ارمغان آصفی | اصطلاحات شعرا | آصف‌اللغات | انجمن‌آرا | بحرالفضایل فی منافع‌الافاضل | بحر عجم | برهان جامع | برهان قاطع | تحفةالسعاده | تسهیل‌اللغات | تفاسیر فی لغةالفرس | جمع‌الجوامع | چهار عنصر دانش | رساله ابوحفض سغدی | زبدة‌الفواید | سراج‌اللغات | شرف‌نامه | شمس الغات | صحاح‌الفرس | غیاث‌اللغات | فتح‌الکتاب | فخر قواس | فرهنگ آریانپور | فرهنگ آنندراج | فرهنگ تحفةالاحباب | فرهنگ جهانگیری | فرهنگ حییم | فرهنگ رشیدی | فرهنگ سخن | فرهنگ شیرخانی | فرهنگ عمید | فرهنگ معین | فرهنگ میرزا ابراهیم | فرهنگ ناظم الاطبا | فرهنگ نظام | فرهنگ نوبهار | فرهنگ وفایی | قسطاس‌اللغه | کشف‌اللغات | لغت فرس | لغت‌نامه دهخدا | مجمع‌الفرس | مجمع‌اللغات | محموداللغات | مدارالافاضل | معیار جمالی | مفتاح‌الفضلا | مویدالفضلا | نقش بدیع | هفت قلزم |
