شیخ زاید بن سلطان آل نهیان
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
شیخ زاید بن سلطان آل نهیان (۱۹۱۸ تا ۲۰۰۴) بنیان گذار امارات متحدهٔ عربی و حاکم امارت ابوظبی برای بیش‌از ۳۰ سال (۱۹۷۱ تا ۲۰۰۴) بوده‌است.
شیخ زاید، کوچک‌ترین پسر شیخ سلطان بن زاید آل نهیان(حاکم اجدادی ابوظبی از ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۶) بوده‌است. نام او را به احترام پدربزرگ مشهورش زاید بن خلیفه آل نهیان(حاکم امارات از ۱۸۵۵ تا ۱۹۰۹) همنام با او برگزیدند. در ششم آگوست سال ۱۹۶۶ او با عزل برادرش بدون خونریزی و با کودتا در کاخ، جانشین برادرش، شیخ شخبوط بن سلطان آل نهیان، به عنوان امیر امارات شد. نخست زاید بدست ۶ شیخ‌نشین دیگر به حاکمیت امارات متحده عربی در سال ۱۹۷۱ در آمد و ۴ بار دیگر در سال‌های ۱۹۷۶، ۱۹۸۱، ۱۹۸۶ و ۱۹۹۱ بازگزیده شد. او به عنوان یک حاکم نسبتاً روشنفکر شناخته می‌شد که به رسانه‌های خصوصی اجازهٔ کارکردن داد. اگرچه از آن‌ها توقع می‌رفت که خودسانسوری کنند و از نقد و نکوهش زاید و خانوادهٔ سلطنتی خودداری کنند.
