سید محمد حسن الهی طباطبایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سید محمد حسن الهی طباطبایی از شخصیت هایی است که نامش با عرفان و سلوک پیونده خورده است. گرچه بیشتر به عنوان برادر علامه سید محمد حسین طباطبایی و پیرو آیت الله سید علی قاضی طباطبایی از وی یاد شده، از آنانی است که فرو رفتن در عمق زندگی شان برای علاقه مندان عرفان و پاکدلان پایانی ندارد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] اجداد تا تولد
[ویرایش] جد
میرزا محمد تقی قاضی طباطبایی(متوفی 1220 یا 1222 ه.ق) جد سوم ایشان است. عارف وارسته آیت الله علی قاضی در این شخص با نامبرده و برادرش علامه طباطبایی اشتراک نسب دارد.[۱] از برخی کتابهای تراجم و آثار رجالی برمیآید که میرزا محمد تقی قاضی از مشاهیر رجال جهان تشیع است. در فقه، کلام، ادبیات عرب و تفسیر صاحب نظر بوده و رسالهای در شرح دعای صباح حضرت علی(ع) نوشته است. هم چنین وی از اعاظم تلامیذ وحید بهبهانی به شمار میرود[۲] و از شیخ محمد مهدی فتونی عاملی اجازه دارد.[۳]
[ویرایش] پدر
مرحوم حاج میرزا محمد آقای قاضی طباطبایی (پدر محمد حسن الهی) خود فاضلی وارسته و از روحانیان شهر تبریز بوده که با خانواده یحیوی تبریز وصلت کرد و اولین ثمره این پیوند در سال 1321 ه.ق (مطابق با 1281 ه.ش) متولد میگردد که محمد حسین (علامه طباطبایی) نامیده میشود.[1]
[ویرایش] سالیان دشوار آغازین
1325 هجري قمري(معدل 1285 هجری شمسی) در تبريز متولد شد. 18 ماهه بود که مادرش و 4 ساله بود که پدرش را از دست داد. سرپرستی و نظارت بر اموال و زندگی او و برادرش در منزل پدری واقع در خیابان مسجد کبود تبریز به یکی از محترمین خانواده پدری سپرده شد.[2] دوازده ساله بود که درس و کتاب را شروع کرد و به همراه برادر به مکتب رفت.
[ویرایش] کرامات
کرامات همه ی عارفان مانند هم نیست. بعضی تن به کرامات سفلی داده اند و بعضی توحیدی. بزرگترین کرامت او به اعتراف فرزندان و خانواده اش، رفتار فرشته گونه اش با بشر بود. در اوج مشکلات در تبریز کمونیستی آن زمان، در اوج تنهایی و ناشناخته بودن، در اوج قرض ها و مسائل مالی و روحی، همچنان فرشته بود که اوست آسمانی، چون دیگر الهی شده بود... همسرش او را فرشته ای می خواند که بعید است دیگر چون او پیدا شود. ایشان عادت داشتند در جلسه ی روضه ی خاصی شرکت کنند. بعد از روضه جلسه ی خصوصی ایشان با عده ای بود. در آن جلسات، هنگامی برای ایشان چای آوردند، ایشان انگشت به لب زدند و سپس به سینی، سینی مسی به طلا تبدیل شد. فرمودند: "ما را به طلا چه کار است؟"، و سپس دوباره انگشت به لب زده و به سینی و سینی به مس تبدیل شد. آن که مس وجودش به طلا تبدیل شده، اکنون سال هاست که نیازی به طلای زیوری و زمینی ندارد. از دیگر کرامات او در ارتباط با ارواح بود که اغلب از برادرش نقل شده اند. ایشان به همراه شاگردشان در تبریز همزمان با خواندن کتاب های علما، روح آنان را احضار می کردند و اطلاعاتی پیرامون درس از آنان می گرفتند، از جمله ارسطو و ملاصدرا. ایشان احضار ارواح را به طرق شرعی آموخته بودند و برای نیت علمی به کار می بستند. ایشان نه تنها در احضار ارواح مرده، بلکه به اعتراف پسر آیت الله سید علی قاضی، می توانستند ارواح اشخاص زنده را نیز احضار کنند! دیگر نقل شده از ارتباط روحی و فاصله دار با آیت الله قاضی زمانی که در تبریز بودند و آیت الله در نجف. دیگر از فوت شدن عجیب غریب او ذکر شده، که بار اول ایشان فوت شد، ولی دوباره به خاطر همسرش بازگرداندندش.
[ویرایش] منابع
- ↑ علامه سید محمد حسین حسینی تهرانی، مهر تابان، ص21
- ↑ شیخ آقا بزرگ تهرانی، الکرام البرره فی القرن الثالث بعد العشرة، ج2.
- ↑ علامه میرزا محمد حسن زنوزی، ریاض الجنة
