سراج الدین سگزی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سراج الدین سگزی، متخلص به سراجی از قصیده سرایان و شاعران نامدار سیستانی است که در نیمه اول قرن هفتم هجری قمری می زیسته است. دکتر ذبیح الله صفا ضمن تحلیلی از شعر سراج، در شرح احوال وی چنین می گوید: سراجی سگزی شاعری قصیده سرا و مداح بود. از اشعار او پیداست که وی سجزی «سیستانی» بوده و شاعری را در سیستان آغاز کرده است.سراجی را به جهت توانمندی زیادش در بکارگیری ردیف های سخت اسمی، فعلی و جمله ای مصارع الشعرا نامیده اند. او به زبان عربی مسلط بوده است و از حکمت و نجوم هم بهره برده است.
| آتشی دارم به دل، از آن دولعل آبدار | باد تا زلفش پریشان کرد، گشتم خاکسار | |
| خاک ره گل می شود، از آن آب چشمم تا چرا | آتش اندر من زد و رفت، از بر من بادوار |
[ویرایش] منيع
- حیدرعلی دهمرده – وحید کیخا مقدم – عبدل علی اویسی. کتاب شاعران سیستان. چاپ 1380، ناشر روابط عمومی دانشگاه زابل،
