ستیهندگی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ستیهندگی^[۱] یا آنتاگونیسم به دید کلی معاشرت غیراجتماعی انسان‏هاست.

فهرست مندرجات ۱ پیرامون واژه ۲ روشن‌سازی ۳ پانویس ۴ منبع

[ویرایش] پیرامون واژه

ستیهندگی برابر فارسی واژهٔ آنتاگونیسم می‌باشد.^[۲] ستیهندگی برگرفته از «ستیهنده = ستیهندگ + ی، پسوند مصدری»^[۳]، ستیزی است که با لجاجت و جنگ و سرکشی و نافرمانی باشد. واژهٔ آنتاگونیسم از ریشه‏ی یونانی «آنتی»(anti) به معنای ضد و «آگونیسما»(agonisma) به معنای ستیزه می‌باشد. این واژه در آلمانی به شکل Antagonismus و در انگلیسی به شکل antagonism می‌باشد.

[ویرایش] روشن‌سازی

ستیهندگی بیش از همه در بافت فلسفه‏ٔ اجتماعی و در ارتباط با تضاد، نزاع و آشتی ناپذیری به کار می‏رود. این اصطلاح را نخستین بار کانت برای نامیدن «معاشرت غیراجتماعی انسان‏ها» به کار برد. بر پایهٔ نگرهٔ مارکسیستی جامعه، هر جامعهٔ شکافته به طبقات، به طور الزامی آنتاگونیستی است، یعنی مشخصهٔ آن تضاد منافع آشتی ناپذیر است، که این تضادها در نگر کارل مارکس تنها در یک جامعهٔ بی طبقه (کمونیستی) از بین می‏روند.

[ویرایش] پانویس

1. ↑ فرهنگ فلسفی دودِن، ترجمه‌ٔ رحمان افشاری و واهیک کشیش زاده
2. ↑ فرهنگ فلسفی دودِن، ترجمه‌ٔ رحمان افشاری و واهیک کشیش زاده
3. ↑ فرهنگ واژهٔ دهخدا

[ویرایش] منبع

• فرهنگ فلسفی دودِن، ترجمه‌ٔ رحمان افشاری و واهیک کشیش زاده