بیژن پسر گیو
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بیژن از پهلوانان نامدار شاهنامه است. او پسر جوان و ماجراجوی گیو و مادرش بانو گشسپ دختر رستم بود.
در شاهنامه بیژن که تنها فرزند گیو و در چشم پدر سخت عزیز است، غالباً از سوی پدر به خاطر خیره‌سری‌ها و جوانی‌کردن مورد ملامت قرار می‌گیرد. از ماجراهای مفصل بیژن می‌توان به داستان بیژن و گرازان و به تبع آن بیژن و منیژه اشاره کرد. از دیگر کارهای سترگ او (مندرج در شاهنامه) نبرد با فرود پسر سیاوش، کشتن پلاشان تورانی و نیز کشتن هومان پهلوان تورانی در نبردی تن‌به‌تن و نیز کشتن رویین پهلوان تورانی در جنگ دوازده رخ است. درفش بیژن «پرستار پیکر» بود. او از دوستان بسیار نزدیک گستهم پهلوان ایرانی بود و در نبردهای ایرانیان به کین‌خواهی سیاوش در زمان پادشاهی کیخسرو، حداقل گستهم را دو بار از مرگ (که یک بار آن حتمی‌است) رهاند.*[1]
بیژن در نهایت به همراه گیو و بسیاری دیگر از پهلوانان، پس از عروج کیخسرو به آسمان، در راه برگشت در توفان برف ناپدید شد.
منظومه‌ای نیز به نام بیژن نامه وجود دارد در حدود ۱۴۰۰ تا ۱۹۰۰ بیت از عطایی رازی شاعر برزو نامه. بخش بزرگی از آن ملتقط با داستان بیژن و گرازان و بیژن و منیژه است.
[ویرایش] بیژن تاریخی (اشکانی)
احتمالاً شخصیت بیژن همچون بسیاری دیگر از گودرزیان اصلی اشکانی داشته است. بیژن را گاه نام خانوادگی اخلاف گودرز می‌دانند.
[ویرایش] پانویس
- ^ در پایان جنگ لاون گستهم را که به خاطر کشته‌شدن اسبش پیاده نبرد می‌کند از پس خود بر اسب می‌نشاند و با هم از میدان می‌گریزند. همچنین در پایان جنگ دوازده رخ گستهم را که به تنهایی لهاک و فرشیدورد دو پهلوان تورانی را از پای درآورده‌است و خود زخم بسیار برداشته (پس از بستن زخمهایش) به سپاه ایران بازمی‌آورد و به این ترتیب او را از مرگ نجات می‌دهد.
[ویرایش] منابع
- بانوگشسپ نامه به تصحیح مهرانگیز کراچی
- صفا، ذبیح‌الله: حماسه‌سرایی در ایران
- فردوسی، شاهنامه به تصحیح مصطفی جیحونی، انتشارات شاهنامه پژوهی.
