Aeroĝelo
El Vikipedio
La aeroĝelo estas solida materialo kun tre malgranda denso kaj kiu devenas el ĝelo, en kiu oni ŝnĝas la likvan komponenton per gasa.
Ĝi havas specifajn fizikajn proprecojn (ekz. kiel izolaĵo), ĝi estas diafana, blueca kaj havas internan refrakton.
La aeroĝelon faris Steven Kistler en 1931, post kiam li vetis kun Charles Learned, ke li povas ŝanĝi la likvon je gaso en ĝelo, sen tio, ke la ĝelo kunfalu. La unuaj tiaj ĝeloj estis silikonĝeloj. Ekde tiam evidentiĝis, ke oni povas pretigi ĝelon el diversaj materialoj.
Kiam oni tuŝas la aeroĝelon, oni sentas malpezan, sed solidan ŝaŭmon. Se oni premas ĝin, tio ne lalsa spuron sur ĝi, sed forta premo kaŭzas restantan kreviĝon. Je tre forta premo, ĝia strukturo kolapsas kaj la aeroĝelo disfalas kiel vitro. Spite al al lasta propreco, ĝi estas strukture tre forta kaj povas elteni 2000-fojan mason (kompare al la propra maso). Tiu estas dankebla al la dendritika mikrostrukturo, en kiu la ringformaj korpuskloj (granda 2-5 nm) formas knotojn, elformante tre porozan, preskaŭ fraktalan strukturon kies poroj pli malgrandaj ol 100 nanometroj.
[redakti] Uzo
- termoizolado
- absorba materialo
Oni en 2000 produktis fleksiblan aeroĝelon, kiam oni miksis fibrojn en la materialon. Tie la uztereno disvastiĝis.
Ĝia plej konata uzo estis, kiam NASA kolektis interstelaran polvon per ĝi (sur satelito).
La karbonbaza aeroĝolo estas bone uzebla por pretigo de superkondensatoro. Pro la grandega surfaco de la aeroĝelo, ili povas esti 2000-5000-one grandaj ol tradiciaj kondensatoroj.
La firmao Dunlop uzas ĝin por interna rigidigo de la tenisbatiloj.
