P-3 Orion

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Lockheed P-3 Orion
P-3 Orion
Περιγραφή
Αποστολή	Αεροσκάφος Ναυτικής Συνεργασίας
Πλήρωμα	11
Κατασκευαστής	Lockheed
Διαστάσεις
Μήκος	116ft 10 in	35.6 m
Εκπέτασμα	99 ft 8 in	30.4 m
Ύψος	33 ft 8.5 in	10.3 m
Επιφάνεια πτέρυγας	1300 ft²	120,8m²
Βάρος
Άδειο	61,500 lb	27,900 kg
Μέγιστο απογείωσης	139,760 lb	63,400 kg
Πηγή ισχύος
Κινητήρες	4× Allison T56-A-14 turboprop
Ισχύς	4,600 shp	3,700 kW (Έκαστος)
Επιδόσεις
Μέγιστη ταχύτητα	466 mph	745 km/h
Αυτονομία	>5,600 μίλια	9,000 km
Μέγιστο ύψος	28,300 ft	8,600 m
Βαθμός ανόδου	3,140 ft/min	16 m/s
Οπλικό φορτίο
Βόμβες	Μέχρι 20,000lb (9,000 kg)
Πύραυλοι	AGM-84 Harpoon, AGM-65 Maverick, AGM-84E SLAM
Ανθυποβρυχιακός Πόλεμος	Τορπίλες MK-46 και MK-50, νάρκες, βόμβες βυθού

Το Lockheed P-3 Orion είναι αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ) που χρησιμοποιείται από πολλές αεροπορίες σε όλο τον κόσμο, κυρίως σε ρόλους ναυτικής περιπολίας (maritime patrol), αναγνώρισης (reconnaissance) και ανθυποβρυχιακού πολέμου (anti-submarine warfare).

Πίνακας περιεχομένων 1 Σχεδίαση 2 Κατανομή μελών πληρώματος 3 Χρήστες 4 Εκδόσεις 5 Το P-3 Orion σε Ελληνική υπηρεσία 6 Παρόμοια Αεροσκάφη 7 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία] Σχεδίαση

Το P-3 Orion (αρχική ονομασία P3V), βασίζεται στο Lockheed L-188 Electra, το οποίο είχε περιορισμένη επιτυχία σαν turboprop επιβατικό αεροσκάφος, έχοντας να αντιμετωπίσει τον συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνισμό των τζετ αεροσκαφών. Εισήλθε σε υπηρεσία ως αντικαταστάτης του μεταπολεμικού P-2 Neptune. Οι τέσσερις turboprop του Orion του δίνουν ταχύτητα συγκρίσιμη με αυτή των γρήγορων ελικοφόρων μαχητικών ή ακόμα και κάποιων turbofan τζετ, όπως του A-10. Τα περισσότερα παρόμοια περιπολικά αεροσκάφη υιοθέτησαν τη σχεδίαση του Orion, συμπεριλαμβανομένου και του αντίστοιχου Σοβιετικού. Ανταγωνιστές του P-3 είναι το Βρετανικό Nimrod, το οποίο βασίζεται στο επιβατικό Comet, καθώς και το Γαλλικό Breguet Atlantique. Η εμπειρία που αποκομίστηκε από το P-3 βοήθησε στη εξέλιξη του S-3 Viking, ανθυποβρυχιακού αεροσκάφους που επιχειρεί συνήθως από αεροπλανοφόρα.

Το P-3 έχει ένα εσωτερικό χώρο βομβών στο μπροστινό μέρος της ατράκτου, καθώς και πυλώνες στις πτέρυγες που μπορούν να μεταφέρουν πυραύλους όπως ο AGM-84 Harpoon. Η χαρακτηριστική μακριά απόληξη της ουράς περιέχει τον Ανιχνευτή Μαγνητικών Ανωμαλιών (Magnetic Anomaly Detector – MAD). Ηχοσημαντήρες μπορούν να ριθφούν είτε από εξωτερικά αναρτημένους φορείς είτε από το εσωτερικό της ατράκτου.

Η πρώτη έκδοση παραγωγής, με την κωδικό P3V-1, πέταξε για πρώτη φορά στις 15 Απριλίου 1961, όμως μέχρι τις πρώτες παραγγελίες το 1962 μετονομάστηκε σε P-3. Οι χρωματικές παραλλαγές επίσης άλλαξαν από το μεταπολεμικό μπλε σε άσπρο και γκρι τη δεκαετία του 1960 και χαμηλής ορατότητας γκρι τη δεκαετία του 1980.

Με τα χρόνια εξελίχθηκαν πολλές παραλλαγές του αεροσκάφους. Η τεχνολογία του P-3 είναι παρόμοια με αυτή του μεγαλύτερου, πιο αργού και πολύ επιτυχημένου μεταγωγικού C-130 Hercules. Παρόμοιες εκδόσεις εξελίχθηκαν για παρακολούθηση ανεμοστρόβιλων και εναέρια παρακολούθηση χρησιμοποιώντας το ιπτάμενο ραντάρ του E-2 Hawkeye. Παρότι οι επιδόσεις του ήταν καλύτερες, το P-3 δεν μετατράπηκε σε πλατφόρμα επίθεσης ακριβείας στόχων εδάφους ή αεροσκάφος εναέριου εφοδιασμό, ούτε επιχείρησε προσγείωση σε αεροπλανοφόρο όπως το C-130. Το P-3 Orion χρησιμοποιήθηκε όμως από τη NASA ως υποτροχιακή ερευνητική πλατφόρμα γεω-επιστημών. Γνωστό με την ονομασία NASA 426 το αεροσκάφος επιχειρεί από τις αεροπορικές εγκαταστάσεις Wallops του Goddard Space Flight Center's.

Σε πολλές αποστολές ο ένας κινητήρας συχνά σβήνει (συνήθως ο κινητήρας νούμερο ένα, ο αριστερός εξωτερικός κινητήρας) για να παραταθεί ο χρόνος παραμονής στο θέατρο επιχειρήσεων (και η ακτίνα δράσης σε χαμηλό ύψος) εξοικονομώντας καύσιμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι σβηστοί και οι δύο εξωτερικοί κινητήρες, πάντα σε συνάρτηση με το βάρος του αεροσκάφους, τον καιρό και την ποσότητα καυσίμου. Κάποιες περιπολίες μπορεί να διαρκέσουν και 10 ώρες, και χρησιμοποιούνται περισσότεροι πιλότοι και πλήρωμα. Το ρεκόρ για την μακρύτερη πτήση από αεροσκάφος P-3 είναι 21,5 ώρες, που το κατέχει η 5η μοίρα της Αεροπορίας της Νέας Ζηλανδίας το 1972.

Το P-3 πρόκειται να αντικατασταθεί μεταξυ του 2010 – 2013 από το P-8 Poseidon, το οποίο βασίζεται στο επιβατικό Boeing 737, έχοντας συμπληρώσει τουλάχιστον 50 χρόνια υπηρεσίας.

[Επεξεργασία] Κατανομή μελών πληρώματος

Δέκα με δώδεκα μέλη πλήρωμα (σε Αμερικάνικη υπηρεσία).

• Κυβερνήτης του αεροσκάφους (Aircraft Commander or Patrol Plane Commander - PPC)
• Συγκυβερνήτης (Co-pilot - 2nd P )
• Τρίτος Πιλότος (Third-pilot - 3rd P)
• Ιπτάμενος μηχανικός (Flight Engineer - FE)
• Δεύτερος ιπτάμενος μηχανικός (Second Flight Engineer - 2nd FE)
• Τακτικός συντονιστής (Tactical Coordinator - TACCO)
• Πλοηγός / Ασυρματιστής (Navigator/Communicator - NAV/COM)
• Πρώτος χειριστής ακουστικών αισθητήρων (Acoustic Sensor operator 1 - Sensor 1)
• Δεύτερος χειριστής ακουστικών αισθητήρων (Acoustic Sensor operator 2 - Sensor 2)
• Χειριστής Ραντάρ / Ανιχνευτή Μαγνητικών Ανωμαλιών (Radar/MAD operator - Sensor 3)
• Ιπτάμενος τεχνικός συστημάτων (In-flight Technician - IFT)

[Επεξεργασία] Χρήστες

Χρήστες	Τύπος
Αργεντινή	6 P-3B
Αυστραλία	19 AP-3C
Βραζιλία	8 P-3A(BR) από το 2008
Καναδάς	18 CP-140, 3 CP-140A
Χιλή	4 P-3A
Γερμανία	8 P-3C
Ελλάδα	6 P-3B
Ιράν	5 P-3F
Ιαπωνία	101 P-3C, 5 EP-3, 1 UP-3C, 3 UP-3D
Νότια Κορέα	8 P-3C, 8 P-3CK
Νέα Ζηλανδία	6 P-3K
Νορβηγία	4 P-3C, 2 P-3N
Πακιστάν	10 P-3C & 3 P-3 AEW
Πορτογαλία	5 P-3C
Ισπανία	2 P-3A, 5 P-3B
Ταϊλάνδη	2 P-3T, 1 VP-3T
Ηνωμένες Πολιτείες

[Επεξεργασία] Εκδόσεις

• P-3A: Η πρώτη έκδοση παραγωγής.Κατασκευάστηκαν 157.
• P-3A (CS): Τέσσερα αεροσκάφη με καλύτερο ραντάρ, για την Αμερικάνικη τελωνιακή υπηρεσία (United States Customs Service).
• EP-3A: Επτά αεροσκάφη τροποποίημένα για δοκιμές ηλεκτρονικής αναγνώρισης.
• NP-3A: Τρία αεροσκάφη τροποποιημένα για το Αμερικανικό Εργαστήριο Ναυτικών Ερευνών (U.S. Naval Research Laboratory).
• RP-3A: Δύο αεροσκάφη τροποποιημένα για επιστημονική χρήση από την Μοίρα Ωκεανογραφικής εξέλιξης (Oceanographic Development Squadron).
• TP-3A: 12 αεροσκάφη τροποποιημένα για εκπαιδευτική χρήση, δίχως ανθυποβρυχιακό εξοπλισμό.
• UP-3A: 38 αεροσκάφη που χρησιμοποιήθηκαν ως μεταγωγικά, ανθυποβρυχιακό εξοπλισμό.
• VP-3A: Τρία WP-3A και δύο P-3A τροποποιημένα για μεταφορές προσωπικού και VIP.
• WP-3A: Τέσσερα αεροσκάφη τροποποιημένα για μετεωρολογική αναγνώριση.
• P-3B : Η δεύτερη κύρια έκδοση παραγωγής.
• EP-3B : Δύο P-3A τροποποιημένα σε αεροσκάφη ηλεκτρονικών υποκλοπων (ELINT) κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ.
• NP-3B : Ένα P-3B τροποποιημένο ως πλατφόρμα δοκιμών το Αμερικανικό Εργαστήριο Ναυτικών Ερευνών (U.S. Naval Research Laboratory).
• P-3BR : Τροποποιημένα P-3A για την πολεμική αεροπορία της Βραζιλίας.

• P-3C : Η τρίτη κύρια έκδοση παραγωγής.
  • P-3C Update I : Με νέα και εξιγχρονισμένα συστήματα, κατασκευάστηκαν 31.
  • P-3C Update II : Με σύστημα ανίχνευσης υπέρυθρων, εντοπισμού ηχοσημαντήρων και ικανότητα μεταφοράς πυραύλων κατά στόχων επιφανείας Harpoon, κατασκευάστηκαν 44.
  • P-3C Update II.5 : 24 αεροσκάφη με πιο αξιόπιστα συστηματα ναυτιλίας και επικοινωνιών.
  • P-3C Update III : 50 αεροσκάφη με νέουσ ακουστικούς αισθητήρες, δέκτη ηχοσημαντήρων και εξεληγμένη βοηθητική μονάδα παροχής ενέργειας.
  • P-3C Update IV: Αναβάθμιση των Αμερικανικών και Νορβηγικών αεροσκαφών.
• EP-3 : Αεροσκάφη ηλεκτρονικών υποκλοπων (ELINT) για το Ιαπωνικό Ναυτικό.
• NP-3C : Ένα P-3C τροποποιημένο ως πλατφόρμα δοκιμών το Αμερικανικό Εργαστήριο Ναυτικών Ερευνών (U.S. Naval Research Laboratory).
• RP-3C : Ένα P-3C τροποποιημένο να αντικαταστήσει το RP-3A.
• OP-3C : 10 P-3C τροποποιημένα σε αναγνωριστικά αεροσκάφη για το Ιαπωνικό Ναυτικό.
• UP-3C : Αεροσκάφη δοκιμών συστημάτων για το Ιαπωνικό Ναυτικό.
• UP-3D : Αεροσκάφη εκπαίδευσης ηλεκτρονικών υποκλοπων (ELINT) για το Ιαπωνικό Ναυτικό.
• RP-3D : Ένα P-3C τροποποιημένο για ατμοσφαιρική έρευνα.
• WP-3D: Δύο P-3C τροποποιημένα για μετεωρολογική έρευνα για την Εθνική Ωκεανογραφική και Ατμοσφαιρική Υπηρεσία (National Oceanic and Atmospheric Administration - NOAA), συμπεριλαμβανομένων και των κυνηγών ανεμοστρόβιλων (Hurricane Hunters).

• EP-3E Aries : 10 P-3A και 2 EP-3B τροποποιημένα σε Αεροσκάφη ηλεκτρονικών υποκλοπων (ELINT).
• EP-3E Aries II : 12 P-3C τροποποιημένα σε Αεροσκάφη ηλεκτρονικών υποκλοπων (ELINT).
• NP-3E : Διάφορα αεροσκάφη - πλατφόρμες δοκιμών.
• P-3F : Έξι P-3C για το Αυτοκρατορική Ιρανική Αεροπορία.
• P-3G : Η πρωτότυπη ονομασία του Lockheed P-7.
• P-3H : Προτεινόμενη αναβάθμιση για το P-3C.
• EP-3J : Two αεροσκάφη P-3A τροποποιημένα για Υποστήριξη Ηλεκτρονικού Πολέμου Στόλου (Fleet Electronic Warfare Support Groupfor - FEWSG).
• P-3K : Πέντε αναβαθμισμένα αεροσκάφη P-3B για τη Νέα Ζηλανδία.
• P-3N : Δύο P-3B τροποποιημένα για την Νορβηγική Ακτοφυλακή.
• P-3P : Έξι αεροσκάφη P-3B της Αυστραλιανής αεροπορίας, τα οποία αναβαθμίστηκαν για την Πορτογαλική αεροπορίας.
• P-3T : Δύο P-3A τροποποιημένα για το Ταϊλανδικό Ναυτικό.
  • VP-3T : Ένα P-3A τροποποιημένο για το Ταϊλανδικό Ναυτικό σε ρόλο VIP και επιτήρησης.
• P-3W : Ονομασία που χρησιμοποιήθηκε από την Αυστραλιανή αεροπορία για να ξεχωρίσουν τα πρώτα 10 P-3C που αναβαθμίστηκαν στο επίπεδο P-3C Update 2 (1978-79) από τα επόμενα 10 αεροσκάφη, που αναβαθμίστηκαν στο επίπεδο Update 2.5 (1982-83).
• AP-3C : Όλα τα αεροσκάφη P-3C/W της Αυστραλιανής αεροπορίας, τα οποία αναβαθμίστηκαν με νέα συστήματα από την L-3 Communications.
  • TAP-3: 3 τροποποιημένα P-3B για εκπαιδευτική χρήση από την Αυστραλιανή αεροπορία, δίχως ανθυποβρυχιακό εξοπλισμό και με επιπλέον θέσεισ επιβατών.
• P-3CK: Ονομασία των οκτώ P-3B της Νότιας Κορέας τα οποία αναβαθμίστηκαν από τις Korea Aerospace Industries και L-3 Communications.
• P-3AEW&C : Οκτώ P-3B που μετατράπηκαν σε ιπτάμενα ραντάρ (Airborne Early Warning and Control - AEW&C) για την Αμερικάνικη τελωνιακή υπηρεσία (US Customs Service) και Συνοριοφυλακή (Border Protection).
• CP-140 Aurora : Αεροσκάφη ναυτικής περιπολίας μακράς ακτίνας δράσης και ανθυποβρυχιακού πολέμου των Καναδικών Ενοπλων Δυνάμεων. Βασίζονται στο P-3 Orion, όμωσ φέρουν τα πιο προηγμένα ηλεκτρονικά συστήματα του S-3 Viking.
• CP-140A Arcturus : Τρία CP-140 Aurora τροποποιημένα για παράκτια περιπολία.
• Orion 21 : Προτεινόμενη νέα και εξελιγμένη έκδοση για αντικατάσταση του P-3 Orion, η οποία δεν προχώρησε υπέρ του Boeing P-8.

[Επεξεργασία] Το P-3 Orion σε Ελληνική υπηρεσία

Το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό προκειμένου να αντιμετωπίσει τις μειωμένες επιχειρησιακές δυνατότητες των υπέργηρων αεροσκαφών HU -16B Albatross αποφάσισε την αντικατάσταση τους με αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας Lockheed P -3B Orion. Το 1994 η Ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία με τις ΗΠΑ για τη προμήθεια έξι P -3B TACNAVMOD για επιχειρησιακή χρησιμοποίηση, τεσσάρων P -3A για υποστήριξη με ανταλλακτικά και ένα πακέτο εκπαιδεύσεως. Η εκπαίδευση άρχισε τον Ιανουάριο του 1996 και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1997. Το πρώτο αεροσκάφος έφθασε στην Ελλάδα το Μάιο του 1996 ενώ η παραλαβή τελικά ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1997 με την άφιξη στην Ελλάδα και του έκτου αεροσκάφους. Και τα έξι αεροσκάφη ανήκουν επιχειρησιακά στην 353 Μοίρα Ναυτικής Συνεργασίας (353 ΜΝΑΣ) που εδρεύει στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας.

[Επεξεργασία] Παρόμοια Αεροσκάφη

• Breguet Atlantique

[Επεξεργασία] Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Η επίσημη Ιστοσελίδα της Διεύθυνσης 353 Μοίρα Ναυτικής Συνεργασίας του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού
• P-3 Orion Research Group (Αγγλικά)
• Navy.mil - Standard Aircraft Characteristics: P-3C Update II
• Το P-3 Orion στο naval-technology.com (Αγγλικά)
• Το P-3 Orion στο Global Security (Αγγλικά)

Το άρθρο είναι βασισμένο στο αντίστοιχο άρθρο της Αγγλικής Wikipedia.