Charge-coupled device

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο ανιχνευτής charge-coupled device (CCD), που μεταφράζεται ως "συσκευή (ή διάταξη) συζευγμένου φορτίου", είναι ένας καταχωρητής ολίσθησης, μια πολύ μικρή πλάκα πάνω στην οποία βρίσκονται διατεταγμένα έως και μερικά εκατομμύρια στοιχεία ενός ημιαγώγιμου υλικού ευαίσθητου στο φως (συνήθως πυρίτιο) και χρησιμεύει για τη λήψη ειδώλων (φωτογραφιών και video). Όταν ο ανιχνευτής εκτίθεται σε μια φωτεινή πηγή, σε καθένα απ' αυτά τα στοιχεία απελευθερώνονται ηλεκτρικά φορτία (ηλεκτρόνια) σε ευθεία αναλογία με τα φωτόνια που πέφτουν πάνω στο στοιχείο.

Μετά την έκθεση στο φως ο αριθμός των συγκεντρωμένων ηλεκτρονίων στο κάθε στοιχείο καθορίζει τη φωτεινότητα του αντίστοιχου σημείου πάνω στο μόνιτορ του κομπιούτερ με το οποίο είναι συνδεδεμένος ο ανιχνευτής CCD Έτσι η φωτογραφημένη εικόνα ανασυντίθεται σημείο προς σημείο στην οθόνη.

Τα πλεονεκτήματα του CCD σε σχέση με τις φωτογραφικές πλάκες είναι τα εξής: 1) Μεγαλύτερη ευαισθησία - καταφέρνουν να "συλλαμβάνουν" σχεδόν το 60% των φωτονίων που πέφτουν πάνω τους, έναντι μόνο 5% των πλακών, άρα απαιτείται λιγότερος χρόνος για την πόζα. 2) Δυνατότητα ψηφιακής επεξεργασίας των φωτογραφιών. Η κεφαλή που περιέχει τον αισθητήρα είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να φιλοξενείται στη θέση του φακού του τηλεσκοπίου.