Ρενέ Χάρις

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Ρενέ Χάρις (René Reynaldo Harris, MP) είναι πολιτικός από το Ναουρού, ο οποίος ήταν Πρόεδρος της χώρας 4 φορές.

Πίνακας περιεχομένων

1 Βιογραφία και ξεκίνημα πολιτικής καριέρας
2 Θητείες στην προεδρία
3 Έπειτα από την προεδρία
4 Παραπομπές
5 Εξωτερικές συνδέσεις

[Επεξεργασία] Βιογραφία και ξεκίνημα πολιτικής καριέρας

Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1948 στο Άιγουο και διετέλεσε τέσσερις φορές Πρόεδρος της χώρας από το 1999 ως το 2004. Έκανε σπουδές στην Αυστραλία στο κολέγιο Γκιλόνγκ. Προτού εκλεγεί μέλος του Κοινοβουλίου, ο Χάρις εργάστηκε για την Ένωση Φωσφάτων του Ναουρού (Nauru Phosphate Corporation).

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στη γενέτειρά του, το 1977. Επίσης, υπήρξε διευθυντής στη Γραμμή του Ειρηνικού του Ναουρού (Nauru Pacific Line). Το 1978 εξελέγη αντιπρόεδρος του Κοινοβουλίου και το 1986 πρόεδρος.

Το 1998 ο Χάρις καταδικάστηκε για επίθεση και απόδραση επειδή ελευθέρωσε τρεις συγγενείς του από τα κρατητήρια της Αστυνομίας του Ναουρού, με τη βοήθεια δύο συνενόχων. Επίσης, κατηγορήθηκε, από ανταποκριτή του ABC (αυστραλιανού δικτύου ενημέρωσης) για σπατάλη 231.000 αυστραλιανών δολαρίων σε είδη πολυτελείας.

[Επεξεργασία] Θητείες στην προεδρία

Έγινε για πρώτη φορά Πρόεδρος στις 27 Απριλίου του 1999 και παρέμεινε στο αξίωμα ως τις 20 Απριλίου του 2000 , οπότε και τον διαδέχθηκε ο Μπέρναρντ Ντοουιγιόγκο, ο οποίος διατηρήθηκε στο αξίωμα αυτό ως τις 29 Μαρτίου του 2001, οπότε ο Χάρις ξαναέγινε Πρόεδρος μετά την ανατροπή (με πρόταση μομφής) του Ντοουιγιόγκο. Τον Ιανουάριο του 2003 και οι δύο άνδρες έγιναν Πρόεδροι δύο φορές και τελικά ο Ντοουιγιόγκο επανήλθε στην προεδρία. Το Μάρτιο του 2003 ο τελευταίος απεβίωσε και ενισχύθηκε η αβεβαιότητα. Τελικά, στις 15 Αυγούστου του 2003 ο Χάρις επανεξελέγη στην προεδρία.

Κατά την περίοδο αυτής της θητείας του στο ύπατο αξίωμα του κράτους, συνετέλεσε στη στέγαση Αυστραλών που ζητούσαν άσυλο στο νησί, καθώς επίσης και στην εισδοχή του Ναουρού στον ΟΗΕ. Επίσης, επί προεδρίας του Ρενέ Χάρις, η μικρή νησιωτική χώρα έγινε πλήρες μέλος της Κοινοπολιτείας. Ο Χάρις δέχθηκε επικρίσεις από την Αντιπολίτευση και τη Διεθνή Κοινότητα για καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Όπως και ο πολιτικός του αντίπαλος, Ντοουιγιόγκο, έτσι και ο Χάρις υποφέρει από διαβήτη^[1]. Το Δεκέμβριο του 2003 ο Χάρις λιποθύμησε στο Κοινοβούλιο και επανήλθε έπειτα από φροντίδα κάποιου ιατρού.

Εξαιτίας πολιτικής διαρροής ανατράπηκε από Πρόεδρος στις 22 Ιουνίου του 2004. Τον διαδέχθηκε στην προεδρία ο Λούντβιγκ Σκόττι.

[Επεξεργασία] Έπειτα από την προεδρία

Στις βουλευτικές εκλογές του 2004 οι υποστηρικτές του Σκόττι κέρδισαν την πλειοψηφία των εδρών και έλαβαν τέλος οι προσπάθειες του Χάρις να εκλεγεί ξανά Πρόεδρος. Στις βουλευτικές εκλογές στις 25 Αυγούστου του 2007, ο Χάρις υπήρξε το μοναδικό μέλος της Αντιπολίτευσης που κατάφερε να επανεκλεγεί.^[2]

Έπειτα από την πυρπόληση αστυνομικού σταθμού στις 7 Μαρτίου του 2008 από διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν στην εκλογική περιφέρεια του Aiwo , αναφορικά με τα απόβλητα φωσφάτων, η κυβέρνηση κατηγόρησε το Χάρις για υποκίνηση των επεισοδίων.^[3]

Ο Χάρις απώλεσε την κοινοβουλευτική του έδρα στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 26 Απριλίου του 2008. Την πλειοψηφία των εδρών κέρδισαν οι υποστηρικτές του Προέδρου Μάρκους Στίβεν^[4].