Κώστας Χατζηχρήστος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Κώστας Χατζηχρήστος ήταν ηθοποιός (1921- 3 Οκτωβρίου 2001), από τους σημαντικότερους κωμικούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

[Επεξεργασία] Βιογραφικό

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ηταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας, η οποία εγκαταστάθηκε στο Παγκράτι.

Ο νεαρός Κώστας φοίτησε αρχικά στη Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και τελείωσε τις σπουδές του στην Καβάλα. Εργάστηκε σε βαριετέ στο θέατρο "Μισούρι" του Πειραιά και στο θίασο της Νίτσας Γαϊτανάκη όπου έπαιξε στο "Στραβόξυλο" του Ψαθά. Από το 1945 έως το 1948 δούλεψε με το θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου και εμφανίστηκε στα βαριετέ "Πεύκα" με τον Γ. Οικονομίδη και "Όασις" με τον Μ. Τραϊφόρο. Την περίοδο 1949-50 συμμετείχε στο μουσικό θίασο Κούλας Νικολαΐδου στο θέατρο "Βερντέν" της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Στο «Βερντέν» ο Χατζηχρήστος θα κάνει και την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο ρόλο του βλάχου Θύμιου, ένα ρόλο που εμπνεύστηκε ο αδελφός της συζύγου του, ο Κώστας Νικολαΐδης, της συγγραφικής τριάδας Νικολαΐδη - Ελευθερίου - Λυμπερόπουλου. Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται με την Καίτη Ντιριντάουα και τον Κούλη Στολίγκα. Το 1955, όταν ο θίασος ανεβάζει στο "Περοκέ" την επιθεώρηση "Κόκα-κόλα" των Γιαλαμά - Θίσβιου - Πρετεντέρη, πλέκεται και το ειδύλλιό του με την Ντιριντάουα. Παντρεύτηκαν και απέκτησαν μία κόρη. Ο γάμος τους έλαβε τέλος το 1975 και η Καίτη Οικονόμου, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Ντιριντάουα, πέθανε το Φεβρουάριο του 1996.

Στον κινηματογράφο, ο Χατζηχρήστος πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με την ταινία "Ο Πύργος των ιπποτών" των Γ. Ασημακόπουλου - Ν. Τσιφόρου. Παράλληλα, σημείωσε τεράστια επιτυχία και στο θέατρο. Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα του ήταν ο "Ανθρωπος που γύρισε από τα πιάτα", που πρωτανέβηκε το χειμώνα του 1968-69 με συνθιασάρχες την Α. Φόνσου και τον Δ. Παπαγιαννόπουλο. Υπήρξε παραγωγός τριών ταινιών και σκηνοθέτης οκτώ.

Η πορεία του στο θέατρο συνεχίστηκε απρόσκοπτη μέχρι το 1983. Μετά από μακρά περίοδο απουσίας επέστρεψε σ' αυτό την περίοδο 1994-95, παίζοντας στο δικό του χώρο (το "Θέατρο Χατζηχρήστου" στη στοά Πανεπιστημίου & Ιπποκράτους) την επιθεώρηση "Δεν ήξερες, δε ρώταγες" και την επόμενη χρονιά σε συνεργασία με τον Γ. Πάντζα το έργο του Κ. Παπαπέτρου "Τρελάθηκα και σώθηκα". Η δύσκολη περίοδος της ζωής του άρχισε όταν έχασε ξαφνικά την Ελένη Πανταζή, την τρίτη του γυναίκα, μόλις στα 42 της χρόνια. Πέθανε υποφέροντας από οικονομικά προβλήματα.

[Επεξεργασία] Χαρακτηριστική ατάκα σκηνή

από την ταινία "Της κακομοίρας"

Ζήκος: ... Πάω τα ψώνια της γιατρέσσας εγώ...Το μεγάλο μιστό που με πληρώνεις και πληρώνω και τον ΙΚΑ. Ποιός είναι αυτός ο Ικας;

Αφεντικό: "Αυτό όλοι το πληρώνουν".

Ζήκος: "Δεν το πληρώνω εγώ.Κι όλο μου λες υπομονή θ'αρρωστήσεις. Πότε θα αρρωστήσω εγώ;... Πάω 'γω. Που ανεβαίνω και κατεβαίνω τα σκαλιά κι έχω γίνει σαν σουβλί. Εσύ οχτακόσια κιλά αηδία, να σε παχαίνουμε να σε πιάσουμε πόρτα για το χειμώνα."

Αφεντικό : "Άστο διάλο πήγαινε από ΄δω."

Ζήκος: "Να πας και να πάω εγώ τα ψώνια. Στα διάλα."

Άλλη σκηνή με τον πατέρα της Φιφίκας:

Πατέρας: Ζήκο, πόσων χρονών είσαι;

Ζήκος: "Εγω κύριε Σωτήρη μου βρίσκομαι σε μίαν ηλικίαν κατά την οποία πάσα ένας τις εις άνδρας οφείλει να φροντίζει για το μέλλον του. Το αύριο, το μεθαύριο, το παραμεθαύριο, του χρόνου, όλα τα αύριο. Γιατί όπως ξέρουμε κύριε Σωτήρη μου, από τους ιστορικούς χρόνους, τους βυζαντικούς πολέμους ..... αυτά τα τελωνειακά ζητήματα τους εκλογικούς καταλόγους...........διευχών των αγίων πατέρων ημών κύριε Ιησού Χριστέ ο θεός ελέησον και σώσον ημάς αμήν. Κατάλαβες κύριε Σωτήρη μου;"

Πατέρας: "Κατάλαβα"

Ζήκος: "Ευτυχώς γιατί δεν κατάλαβα εγώ κυριε Σωτήρη μου."

[Επεξεργασία] Επιλεγμένη Φιλμογραφία

• Ο πύργος των ιπποτών (1952)
• Η σωφερίνα (1956)
• Το έξυπνο πουλί (1958)
• Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα (1959)
• Ο Ηλίας του 16ου (1959)
• Της κακομοίρας (1963)
• Πράκτορες 005 εναντίον Χρυσοπόδαρου (1965)
• Οι 3 ντετέκτιβς
• Τσαρούχι, πιστόλι, παπιγιόν
• Διακοπές στην Κολοπετινίτσα
• Τα κωθώνια του Συντάγματος
• Γερακίνα
• Ο Δήμος από τα Τρίκαλα
• Λαός και Κολωνάκι
• Τι κάνει ο άνθρωπος για να ζήσει
• Ο κύριος πτέραρχος