Δημήτριος Λιάλιος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Δημήτριος Λιάλιος (1869-1940) ήταν ενας απο τους σημαντικότερους μουσικοσυνθέτες της νεότερης Ελλάδας.

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν γιός του αλευροβιομήχανου Λουκά Λιάλιου και της Αικατερίνης Καλετζιώτη. Απο μικρός ασχολήθηκε με την μουσική και έμαθε να παίζει βιολί και πιάνο υπο την καθοδήγηση του Ιταλού Tiveri. Το 1884 έφυγε για τη Ζυρίχη για να σπουδάσει μηχανολόγος αλλά σύντομα άλλαξε απόφαση, κατόπιν συζητήσεων με τον ποιητή Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, και μετακόμισε στο Μόναχο στρέφοντας την προσοχή του προς τις μουσικές σπουδές. Καθηγητής του ήταν ο Lufwig Thuille, προσωπικός φίλος του Στράους.

Στην εργογραφία του συγκαταλέγοται τραγούδια, μουσική δωματίου, έργα για πιάνο και κουαρτέτα κ.α. Το σημαντικότερο έργο του θεωρείται η «Σερενάτα για βιολοντσέλο και έγχορδα». Με το έργο του σηματοδότησε την πρώτη επαφή του νεοελληνικού μουσικού στοχασμού με την μουσική της Μεσευρώπης. Όταν επέστρεψε στην Πάτρα ίδρυσε ορχήστρα με μέλη εξέχοντες προσωπικότητες της πατραϊκής κοινωνίας. Επίσης είχε διατελέσει πρόξενος της Ελλάδος στο Μόναχο.

Ήταν παντρεμένος με την υψίφωνο Ειρήνη Πάλλη, ανηψιά του Αλέξανδρου Πάλλη και είχε δύο κόρες, την Μαρία και την Έλσα. Η Μαρία παντρεύτηκε τον Μανώλη Σκλαβούνο και η Έλσα τον Ανδρέα Τζίνη, γόνο της πλούσιας πατρινής οικογένειας Τζίνη. Αδερφός του Δημητρίου ήταν ο Τάκης Λιάλιος.