Γεώργιος Δροσίνης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Γεώργιος Δροσίνης (9 Δεκεμβρίου 1859 - 3 Ιανουαρίου 1951) ήταν έλληνας ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της ανανεωτικής Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση και της ηθογραφίας στην πεζογραφία. Η πρώτη ποιητική του συλλογή Ιστοί Αράχνης σηματοδότησε την εμφάνιση της Νέας Αθηναϊκής Σχολής ενώ το διήγημά του Χρυσούλα κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πρώτο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού "Η Εστία" το 1883.

Πίνακας περιεχομένων 1 Βίος 2 Έργο 3 Εργογραφία 3.1 Ποίηση 3.2 Μυθιστορήματα 3.3 Συλλογές διηγημάτων 3.4 Παραμύθια 3.5 Άλλα έργα 4 Σημειώσεις και παραπομπές 5 Εξωτερικοί σύνδεσμοι 6 Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία] Βίος

Γεννήθηκε σε ένα αρχοντικό της Πλάκας στην Αθήνα από γονείς Μεσολογγίτες. Ήταν γιος του Χρήστου Δροσίνη, που εργαζόταν ως ανώτατος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών και της Αμαλίας Πετροκόκκινου, της οποίας η οικογένεια είχε κατεβεί στην Αθήνα με τον Καποδίστρια. Η οικογένεια του Δροσίνη, εκτός από εύπορη ήταν και γνωστή για τη συνεισφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Παππούς του ήταν ο Γιώργης Καραγιώργης, που σκοτώθηκε στην Έξοδο του Μεσολογγίου το 1826 ενώ ο προπαππούς του ήταν ο Καπετάν-Αναστάσης Δροσίνης, γνωστός και ως ο Πρωτοκλέφτης των Αγράφων.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη. Το 1885 συνέχισε τις σπουδές του στην Ιστορία της Τέχνης στο εξωτερικό, στα Πανεπιστήμια της Λειψίας, της Δρέσδης και του Βερολίνου, στη Γερμανία.^[1], χωρίς όμως να πάρει κάποιο πτυχίο.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Η Εστία", το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894. Παράλληλα με την λογοτεχνική προσφορά του, συνεισέφερε σημαντικά σε πολλούς τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας: ήταν γραμματέας του "Συλλόγου προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων" που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899, διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας (1914-1920 και 1922-1923 και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926.

Τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων της «Ακαδημίας Αθηνών», ενώ το 1947 προτάθηκε από το Ελληνικό Κράτος^[2] για το βραβείο Νόμπελ, σε αναγνώριση της αξίας του έργου του, το οποίο τελικά απoνεμήθηκε στο Γάλλο λογοτέχνη Αντρέ Ζιντ (André Gide).

[Επεξεργασία] Έργο

Ο Γ. Δροσίνης ασχολήθηκε εξίσου με την πεζογραφία και την ποίηση, αλλά σημαντικότερο θεωρείται το ποιητικό του έργο. Άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματά του το 1878 στην εφημερίδα "Ραμπαγάς", με το ψευδώνυμο "Αράχνη". Ανήκε στον κύκλο των προοδευτικών ποιητών (μαζί με τους Νίκο Καμπά και Κωστή Παλαμά), που επεδίωκαν να ανανεώσουν τον ποιητικό λόγο, να τον απαλλάξουν από τον στόμφο και την απαισιοδοξία της Α' Αθηναϊκής Σχολής και να καθιερώσουν την δημοτική ως επίσημη γλώσσα της λογοτεχνίας. Η χρονολογία έκδοσης της πρώτης του ποιητικής συλλογής, το 1880, είναι το ορόσημο της εμφάνισης της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Ο Δροσίνης συνέχισε να υπηρετεί την ποίηση ως το τέλος της ζωής του, χωρίς όμως η ποιητική του τέχνη να παρουσιάσει κάποια εξέλιξη.

Τα πεζογραφικά έργα του Δροσίνη εντάσσονται στον χώρο της ηθογραφίας: απεικονίζουν σκηνές από την αγροτική ζωή, ήθη, έθιμα και παραδόσεις του λαού της υπαίθρου. Ο συγγραφέας εξ άλλου ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη Λαογραφία (ήταν ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας) και είχε ασχοληθεί με τη συλλογή τραγουδιών, εθίμων και παραδόσεων. Το κύριο γνώρισμά των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του είναι ο ειδυλλιακός χαρακτήρας. Παρ' όλο που στην ποίηση ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού, οι γλωσσικές του επιλογές στην πεζογραφία ήταν συντηρητικότερες, κάτι που αποτελεί μια από τις βασικές αδυναμίες του πεζογραφικού του έργου.

[Επεξεργασία] Εργογραφία

[Επεξεργασία] Ποίηση

• Ιστοί Αράχνης, 1880
• Σταλακτίται, 1881
• Ειδύλλια , 1884
• Αμάραντα , 1890
• Γαλήνη (1891-1902) , 1902
• Φωτερά Σκοτάδια (1903-1914) , 1915
• Κλειστά βλέφαρα (1914-1917) , 1918
• Πύρινη Ρομφαία-Αλκυονίδες (1912-1921), 1921
• Το μοιρολόι της όμορφης, 1927
• Θα βραδιάζη (1915-1922), 1930
• Είπε: (1912-1932), 1932
• Φευγάτα Χελιδόνια (1911-1935), 1936
• Σπίθες στη στάχτη, 1940
• Λαμπάδες, 1947

[Επεξεργασία] Μυθιστορήματα

• Αμαρυλλίς, 1886
• Το βοτάνι της αγάπης, 1901
• Έρση (μυθιστόρημα), 1922
• Ειρήνη (μυθιστόρημα), 1945

[Επεξεργασία] Συλλογές διηγημάτων

• Αγροτικαί επιστολαί, 1882
• Διηγήματα και αναμνήσεις, 1886
• Διηγήματα των αγρών και της πόλεως, 1904
• Το ανθισμένο ξύλο-Τρεις εικόνες (διηγήματα), 1948

[Επεξεργασία] Παραμύθια

• Παιδικά παραμύθια, 1889
• Ελληνική Χαλιμά. Τα ωραιότερα παραμύθια του ελληνικού λαού, 1921 και 1926

[Επεξεργασία] Άλλα έργα

• Σκόρπια φύλλα της ζωής μου (αναμνήσεις)
• Παράδοξος γάμος (κωμωδία μονόπρακτη), 1878
• Το μήλον (κωμωδία), 1884

[Επεξεργασία] Σημειώσεις και παραπομπές

[Επεξεργασία] Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Μουσείο Γεώργιου Δροσίνη

[Επεξεργασία] Βιβλιογραφία

• Απ. Σαχίνη, Το νεοελληνικό μυθιστόρημα, εκδ. Γαλαξία, Αθήνα 1971
• Λ.Πολίτη, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1978