Βοϊμόνδος ΣΤ' της Αντιόχειας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Βοϊμόνδος ΣΤ' της Αντιόχειας (1237 - 1275) ο αποκαλούμενος ισχυρός, πρίγκηπας της Αντιόχειας και κόμης της Τρίπολης (1251 - 1275), το 1268 η Αντιόχεια κατελήφθη απο τους Μαμελούκους και εξορίστηκε ωστόσο εξακολουθούσε να κατέχει τον τίτλο του πρίγκηπα. Γιός και διάδοχος του πρίγκηπα της Αντιόχειας Bοϊμόνδου Ε' και της Λουτσιάνας του Σενί, ανιψιάς του πάπα Ιννοκέντιου Γ'. Διαδέχθηκε τον πατέρα του υπο την αντιβασιλεία της μητέρας του η οποία δέν άφησε ποτέ την Τρίπολη, αφήνοντας την Αντιόχεια στα χέρια των Ρωμαίων συγγενών της κάτι που την έκανε εξαιρετικά μισητή. Ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Θ' πήρε την άδεια του πάπα Ιννοκέντιου Δ' να διαδεχτεί το δουκάτο , αλλά ο μικρός Βοιμόνδος πήγε στην Άκρ να συναντήσει τον Γάλλο βασιλιά. Σε συμφωνία που έγινε (1254) μεταξύ Αντιόχειας και Κιλικιανής Αρμενία παντρεύτηκε την Σιβύλλα της Αρμενίας κόρη του Χατούμ Α' της Αρμενίας έφερε ειρήνη ανάμεσα στα δύο βασίλεια. Ήταν κυρίαρχος της Γενοβέζικης οικογένειας των Εμπριάκο, που περιπλέχθηκε σε διαμάχη με τους Βενετσιάνους που ξεκίνησε το 1256 και οδήγησε πολλούς απο τους ευγενείς στους Αγίους Τόπους κοστίζοντας τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Οι ηγεμόνες της οικογένειας των Εμπριάκο ήταν ορκισμένοι εχθροί απέναντι στους πρίγκηπες της Αντιόχειας, κλιμάκωσαν την ένταση απο το 1258 και τον εμφύλιο πόλεμο ώς την δολοφονία του αρχηγού τους Βερτράνδου Εμπριάκο. Αρχηγός της οικογένειας έγινε ο γιός του Βερτράδου Βαρθολομαίος, αλλά ο άλλος του γιός Γουλιέλμος ηττήθηκε απο τον γιό του Βοϊμόνδου Βοϊμόνδο Ζ' και διώχθηκαν απο την χώρα.

[Επεξεργασία] Συμμαχία με τους Μογγόλους

Την εποχή του Βοϊμόνδου πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη σύγκρουση μεταξύ των Μαμελούκων και των Μογγόλων, οι Μογγόλοι είχαν επεκταθεί σημαντικά έχοντας ώς στόχο στο πέρασμα τους την Αρμενία και την Αντιόχεια. Έδειξαν μιά άσχημη σκληρότητα απέναντι στους λαούς που κατακτούσαν αφού έσφαζαν τους πληθυσμούς των λαών που είχαν αρνηθεί να τους δηλώσουν υποταγή, κατακτήθηκε (1236) και το χριστιανικό κράτος της Γεωργίας. Ο Χετούμ Α' της Αρμενίας γαμπρός του Βοϊμόνδου αποφάσισε να δηλώσει υποταγή στους Μογγόλους στέλνοντας τον αδελφό του Σεμπάντ στην αυλή των Μογγόλων στο Καρακορούμ για συμμαχία μαζί τους (1247). Πίεσε και τον γαμπρό του Βοϊμόνδο ΣΤ' να κάνει το ίδιο οπότε συμφώνησε και ένωσαν τις δυνάμεις τους στις μογγολικές κατακτήσεις της Αλέππο και της Δαμασκού (1260). Ο Βοϊμόνδος ήθελε την βοήθεια των μογγόλων γι'αυτό εγκατέστησε στην Αντιόχεια τον Έλληνα πατριάρχη Ευθύμιο λόγω των δεσμών που είχαν δημιουργήσει οι Μογγόλοι με το Βυζάντιο, κάτι που έφερε την εχθρότητα των Λατίνων της Άκρ, ο Βοϊμόνδος αφορίστηκε απο τον πατριάρχη των Ιεροσολύμων. Ο πάπας Αλέξανδρος Δ' έθεσε την περίπτωση του Βοϊμόνδου κύριο θέμα στο προβλεπόμενο συμβούλιο αλλά πέθανε (1261) πρίν την πραγματοποίηση του, ο νέος πάπας Ουρβανός Δ' άκουσε τις εξηγήσεις του για την υποταγή του στους μογγόλους και κρέμασε τον αφορισμό.

[Επεξεργασία] Kατάληψη του πριγκηπάτου απο τους Μαμελούκους

Μετά την κατάκτηση της Δαμασκού ο στρατός των Μογγόλων προωθήθηκε δυτικότερα προς το Κάιρο αυτό στάθηκε σάν η μεγάλη ευκαιρία για τους Μαμελούκους. Δωροδόκησαν τους κατοίκους της Άκρ να τους αφήσουν να περάσουν ανενόχλητοι και νίκησαν τους Μογγόλους (1260) στην ιστορική μάχη του Άιν Ζαλούτ κατακτώντας την Συρία και το Ιράν που είχαν προηγουμένως λεηλατηθεί απο τους Μογγόλους. Οι Μαμελούκοι με τον αρχηγό τους Μπαιμπάρ απειλούσαν πλέον ανοιχτά την Αντιόχεια. Ο Βοϊμόνδος με τον Χετχούμ προσπαθούσαν να εφεύρουν τρόπους για να κερδίσουν την εύνοια των μαμελούκων ώστε να τους αφήσουν ανενόχλητα να κυβερνούν τις περιοχές τους, αντικατέστησαν τον Έλληνα πατριάρχη Ευθύμιο με τον Λατίνο Οπιζόν. Προσπάθησαν τέλος να τους δελεάσουν με οικονομική συνεργασία λόγω της πλούσια ξυλείας των δασών του Λιβάνου και της Συρίας αλλά απέτυχαν. Ο Βοϊμόνδος ταξίδευσε τότε στην αυλή του Ουλαγκού των Μογγόλων ώστε να πετύχει ξανά την υποστήριξη του, αυτός αρνήθηκε λόγω της δυσαρέσκειας του για την αντικατάσταση του Έλληνα πατριάρχη, έχοντας την συμμαχία με το Βυζάντιο κύριο ρόλο στα σχέδια του. Και ο Χετχούμ για τον ίδιο λόγο γύρισε (1266) χωρίς καμιά υποστήριξη απο την Μογγολική αυλή, την ίδια ώρα που οι Μαμελούκοι επιτέθηκαν στην Αρμενία συντρίβοντας στην μάχη του Μαρί τους γιούς του που την υπεράσπισαν. Αφού ισοπέδωσε και λεηλάτησαν ολόκληρη την Αρμενία ο Μπαιμπάρ έστρεψε την προσοχή του στην κατάκτηση της Αντιόχειας, αλλά οι στρατηγοί του κορεσμένοι απο τα λάφυρα που πήραν απο την Αρμενία δέν είχαν όρεξη να ριψοκινδυνεύσουν ξανά να πολεμήσουν. Ο Μπαιμπάρ εξοργίστηκε με αυτή την στάση των στρατηγών του και επανήλθε στην επίθεση καταλαμβάνοντας εύκολα την Άκρ (1267) και στην συνέχεια την ίδια την Αντιόχεια (1268) ενώ ο Βοϊμόνδος είχε καταφύγει στην Τρίπολη. Ο Μπαιμπάρ κατέφθασε στην Τρίπολη ζητώντας απο τον Βοϊμόνδο να παραδωθεί, και τον απειλούσε με ολοκληρωτικό αφανισμό άν δέν το κάνει λόγω της συμμαχίας του με τους Μογγόλους. Την κατάσταση έσωσε η άφιξη της Θ' Σταυροφορίας υπο την ηγεσία του Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Α' που έφτασε στις 9 Μαίου/1271 ενώνοντας τις δυνάμεις του με αυτές του Ούγου της Κύπρου και του Βοϊμόνδου. Πέθανε το 1275 και τον διαδέχθηκε στην Τρίπολη και ώς μνηστήρας στην Αντιόχεια ο γιός του Βοϊμόνδος Ζ', άφησε και άλλες 3 θυγατέρες με την σύζυγο του Σιβύλλα της Αρμενίας ανάμεσα στις οποίες και η Λουκία της Τρίπολης.

[Επεξεργασία] Πηγές

"Histoire des Croisades", René Grousset, Editions Perrin (Paris)
History of the Crusades, Vol. 3, Runciman, Steven, Cambridge University Press, 1954.
Venegoni, L. (2003). "Hulagu's Campaign in the West (1256-1260)". Transoxiana: Journal Libre de Estudios Orientales.
Richard, Jean (1999). The Crusades: c. 1071-c. 1291. Cambridge University Press.