Αρίστων ο Χίος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Αρίστων ο Χίος ήταν αρχαίος Έλληνας κυνικός φιλόσοφος από την Χίο του 3ου αιώνα π.Χ.. Λεγόταν επίσης και Αρίστων ο Φάλανθος (= φαλακρός), φέροντας επίσης το προσώνύμιο Σειρήνα, για τη γοητεία της διδασκαλίας του.

Στην αρχή ο Αρίστων υπήρξε μαθητής του Ζήνωνα του Κυτιέα και επειδή όπως λέγονταν δεν ήταν καλός και φρόνιμος μαθητής κάποια μέρα αναγκάσθηκε ο δάσκαλός του να πει προς αυτόν το περίφημο εκείνο: «...αδύνατον εί μή σέ ο πατήρ μεθύων εγέννησεν» (κατά μαρτυρία του Διογένη του Λαέρτιου).
Δεν άργησε όμως να συμμορφωθεί και τελικά να καταστεί ευγενικός και ομιλητικός προς όλους. Αργότερα απομακρύνθηκε από τις θεωρίες της Στοάς του Ζήνωνα και ανέπτυξε δική του θεωρία προς τον Κυνισμό. Θεωρούσε δηλαδή τη Διαλεκτική και τη Λογική ως επιστήμες ανωφελείς, ενώ αντίθετα τη Φυσική ως «υπερτέρα» της ανθρώπινης νόησης. Έναντι του αρνητικού αυτού υπόβαθρου της διδασκαλίας του αντέτασσε τη θετική θεωρία κατά την οποία τα πάντα είναι αδιάφορα εκτός της αρετής και κακίας. Κατ΄ εκείνον η διδασκαλία της αρετής δεν ανήκει στη Φιλοσοφία αλλά στην Παιδαγωγική. Αρετή θεωρούσε την υγεία του πνεύματος και ως επιμέρους είδη αυτής τη φρόνηση, τη δικαιοσύνη κ.λπ.
Στο τέλος των ομιλιών του ο Αρίστων συγκεφαλαίωνε τις θεωρίες του με την παροιμιώδη σύγκριση κατά την οποία: «οι λόγοι είναι όπως και το λουτρό που όταν δεν καθαρίζει καθίσταται περιττό».