Filip Orléanski
Sa Wikipedije, slobodne enciklopedije
Filip VII (24. august 1838. - 8. septembar 1894.) je bio de jure kralj Francuza 24. februara 1848. godine.
[uredi] Francuske pred revoluciju
Otac Filipa VII je bio sin prestolonasljednika Francuske Ferdinanda-Filipa. Kako mu je otac poginuo u saobraćajnoj nesreći 1842. godine on je bio naslijedio njegovu titulu postavši tako nasljednik svoga djeda kralja Luja-Filipa.
Tokom vladavine Luja-Filipa dolazi do postepenog osiromašenja radnika koji nemaju pravo na štrajk, sindikalno organiziranje niti povišicu plaće. Tačka bez povratka u nastanku nove revolucije postaje 1847. godina kada nastupa ekonomska kriza u Francuskoj što dovodi do potpunog očaja stanovništva. Kako je vlada nastavila svoju tadašnju ekonomsku politiku tokom februara 1848 dolazi do demonstracija u Parizu. Ne znajući kako da izađu na kraj s pobunjenim radnicima koje lokalne gradske snage nisu uspjele smiriti vlada je pozvala u pomoć vojsku. Kada se ona odbila uključiti u napade na stanovniko vlada premijera Fransoa Guizota osjetivši da nema više kontrolu nad situacijom je 23. februara 1848. godine podnijela ostavku kralju. Taj događaj je potpuno iznenadio Luja-Filipa koji na opće iznenađenje svih podliježe panici i sljedećeg dana podnosi abdikaciju u korist unuka Filipa VII.
[uredi] Kralj
Taj događaj je i "pobunjene" radnike i imućni sloj zatekao u potpunom iznenađenju pošto su obje zaraćene strane bile monarhisti. Tokom žestoke parlamentarne polemike nastale na vijest o abdikaciji kralja niti najvatreniji monarhist nije mogao braniti pozicije monarhije u trenucima kada Luj-Filip bježi iz Francuske u paničnom strahu za svoj život. Rezultat svega toga je ispalo glasanje o nastanku republike tako da je djete kralj Filip VII izgubio krunu istoga dana kada ju je i dobio. Sam postupak oduzimanja krune je u stvarnosti ispao isti onaj pravni šuć-muć koji je bio donio krunu Luj-Filipu.
[uredi] Kasniji život
Gubljenjem krune Filip se pridružuje svomu djedu u izbjeglištvu. Tokom američkog građanskog rata on pristupa kao dobrovoljac na stranu Unije gdje služi godinu dana u vojnoj komandi armije Potomca. Tokom ovog vojnog služenju Filip vodi veoma dobro evidenciju o svemu što se događa tako da njegovo književno djelo postaje osnova za većinu činjenica o armiji Potomac.
Nakon pada Napoleona III kada su svi očekivali ponovno proglašenje monarhije u Francuskoj da bi se to pospješilo u parlamentarnom glasovanju on daruje svoju podršku Henriku V da postane novi kralj. Razlog za takvo razmišljanje se nalazio u činjenici da mu je ovaj rođak bio bez djece tako da bi on postao njegov prestolonasljednik, a kasnije i kralj. Svi budući planovi Filipa VII propadaju kada Henrik V na opće iznenađenje svih odbija krunu što dovodi do proglašenja nove republike.
Da bi se dodala sol na ranu Henrik V nije nikada proglasio Filipa VII svojim nasljednikom tako da su monarhisti Francuske ostali sve do današnjih dana podijeljeni na dvije suprostavljene frakcije. Te frakcije pretendenata tada, a i danas predstavljaju potomci kralja Luj-Filipu. preko Filipa VII takozvana orleanski pretendenti i muški direktni potomci španskih Burbona takozvani carlistički pretendenti koji sebe smatraju najbližim nasljednicima Henrika V. Ovi drugi su se inače odvojili od danas vladajuće dinastije u Španiji kada je 1833. godine kraljica postala Izabela II što zagovornici njenog strica Karla (španski Carlos) nisu prihvatili.
