Ekotoksikologija
Sa Wikipedije, slobodne enciklopedije
Ekotoksikologija proučava direktni ili indirektni učinak ksenobiotika na ekosistem, na sve žive organizme i njihovu organizaciju, odnos prema neživoj materiji, međusobne odnose i odnos prema čovjeku. Termin ekotoksikologija uveo je 1969. Rene Truhaut. To je interdisciplinarno područje toksikologije i ekofiziologije. Na prva oštećenja u okolini ukazali su istraživači 1962. godine, nakon otkrića utjecaja DDT-a na okolinu.
[uredi] Uvod
Ekotoksikologija se bavi malim (subtoksičnim) koncentracijama onečišćivača u okolini, koje su prije smatrane nevažnim, tako da se radi o relativno mladoj nauci. 60-tih godina prošlog vijeka u žitnicama Sjeverne Amerike ljudi su počeli obolijevati od tumora jetre, nakon čega je počelo proučavanje veze između okoline i pojave oboljenja. Pokazalo se da je za to kriv DDT u malim, subakutnim dozama.
Do tog vremena su se ignorisali neki okolinski otrovi, te se sve većinom baziralo na medicinskoj toksikologiji. Npr. u žitnicama, na područjima intenzivnog uzgoja voća, povrća koriste se pesticidi, pa više nema insektivornih ptica. Kukac koji je otrovan pesticidom ne umire odmah, nego postane trom i ne bježi od ptica, zbog čega predstavlja vrlo opasnog prijenosnika otrova prema drugim karikama u prehrambenom lancu (ptice).
DDT je iskorijenio tuberkulozu i malariju jer se bacao u jezera i otud dalje širio, te uništio komarce. Osim toga, zahvaljujući DDT-u, povećala se i proizvodnja hrane.
Čovjek je zadnja karika u prehrambenom lancu, hrani se otrovanim biljkama, kao i životinjama koje unutar organizma nakupljaju otrove. Subtoksične doze se stalnim sabiranjem nakupljaju unutar organizma.
