หุบเขาจิ่วจ้ายโกว

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

พิกัดภูมิศาสตร์: 33°13′N 103°55′E

พื้นที่ประวัติศาสตร์อันน่าสนใจและทิวทัศน์แห่งหุบเขาจิ่วจ้ายโกว น้ำตกธารไข่มุก หนึ่งในน้ำตกหลายระดับชั้นในจิ่วจ้ายโกว ชื่อเรียก ภาษาอังกฤษ Jiuzhaigou Valley Scenic and Historic Interest Area ภาษาฝรั่งเศส Région d'intérêt panoramique et historique de la vallée de Jiuzhaigou ภาษาจีน 九寨溝风景名胜区 ภาษาญี่ปุ่น 九寨溝の渓谷の景観と歴史地区 ข้อมูลทั่วไป ที่ตั้ง มณฑลเสฉวน  จีน ประเภท มรดกทางธรรมชาติ ปีที่ขึ้นทะเบียน พ.ศ. 2535 ขนาดพื้นที่ 600 - 720 ตร. กม. เกณฑ์การพิจารณา (vii) ลิงก์ องค์การยูเนสโก

หุบเขาจิ่วจ้ายโกว 九寨沟
IUCN ประเภทที่สาม (แหล่งธรรมชาติ)
ทะเลสาบกระจกในหุบเขาจิ่วจ้ายโกว
ที่ตั้ง	มณฑลเสฉวน สาธารณรัฐประชาชนจีน
เมืองที่ใกล้ที่สุด	ซงพาน
พิกัดภูมิศาสตร์	33°13′″N, 103°55′″E
พื้นที่	600-720 ตารางกิโลเมตร
สถาปนา	2521
จำนวนนักท่องเที่ยว	1,190,000 (in 2545)

หุบเขาจิ่วจ้ายโกว (จีนตัวย่อ: 九寨沟; จีนตัวเต็ม: 九寨溝; พินอิน: Jiǔzhàigōu; ความหมาย หุบเขาเก้าหมู่บ้าน; ภาษาทิเบต: Sicadêgu (gZi rTSa sDe dGu)) เป็นพื้นที่อนุรักษ์ธรรมชาติทางตอนเหนือของมณฑลเสฉวน สาธารณรัฐประชาชนจีน มีชื่อเสียงจากน้ำตกหลายระดับชั้นและทะเลสาบที่มีสีสันงดงาม และได้รับการประกาศให้เป็นมรดกโลกเมื่อปี พ.ศ. 2535

[แก้] สภาพทางภูมิศาสตร์

จิ่วจ้ายโกวตั้งอยู่ทางตอนใต้สุดของเทือกเขาหมินซาน ห่างจากเมืองเฉิงตูไปทางเหนือ 330 กิโลเมตร ถือเป็นส่วนหนึ่งของเทศมณฑล Nanping ในเขตปกครองตนเองชนชาติทิเบตและเชียงอาป้า ทางตะวันตกเฉียงเหนือของมณฑลเสฉวน ใกล้เขตแดนของมณฑลกานซู

บริเวณหุบเขามีพื้นที่อย่างน้อย 240 ตารางกิโลเมตร ขณะที่องค์กรด้านการอนุรักษ์บางแห่งกำหนดให้มีพื้นที่ 600-700 ตารางกิโลเมตร โดยมีพื้นที่กันชนเพิ่มเข้ามา 400 - 600 ตารางกิโลเมตร ระดับความสูงจะแตกต่างไปตามแต่ละพื้นที่ โดยมีทั้งพื้นที่มีมีความสูง 1,998 - 2,140 เมตร (ที่ปากทางเข้าหุบเขาซูเจิ้ง) ไปจนถึง 4,558 - 4,764 เมตร (บนภูเขา Ganzigonggai ที่ส่วนยอดสุดของหุบเขา Zechawa)

สภาพอากาศในหุบเขาจัดว่าหนาวเย็น ตลอดปีมีอุณหภูมิเฉลี่ย 7.2 °C เดือนมกราคม -1 °C และเดือนกรกฎาคม 17 °C ปริมาณน้ำฝนตลอดทั้งปี 661 มิลลิเมตร โดยเป็นปริมาณระหว่างเดือนพฤษภาคมถึงตุลาคมราว 80%

[แก้] ข้อมูลทางประวัติศาสตร์

พื้นที่อันห่างไกลแห่งนี้มีชาวทิเบตและเชียงตั้งรกรากอยู่มานานหลายศตวรรษ แต่ไม่ได้มีการสำรวจอย่างเป็นทางการจนกระทั่งปี พ.ศ. 2515 มีการทำธุรกิจตัดไม้อย่างหนักจนถึงปี พ.ศ. 2522 ซึ่งรัฐบาลจีนได้สั่งห้ามกิจการดังกล่าว และประกาศพื้นที่นี้เป็นอุทยานแห่งชาติในปี พ.ศ. 2525 จนกระทั่ง พ.ศ. 2527 จึงได้เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชม โดยการวางกฎระเบียบและสถานที่ต่างๆภายในอุทยานเสร็จสมบูรณ์ใน พ.ศ. 2531 และในปี พ.ศ. 2535 องค์การยูเนสโกได้ประกาศพื้นที่นี้ให้เป็นมรดกโลก และเป็น World Biosphere Reserve ใน พ.ศ. 2540

ตั้งแต่เริ่มเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชม จำนวนนักท่องเที่ยวได้เพิ่มมากขึ้นทุกปี โดยในปี พ.ศ. 2527 มีนักท่องเที่ยว 5,000 คน พ.ศ. 2534 มี 170,000 คน พ.ศ. 2538 มี 160,000 คน และ พ.ศ. 2540 มี 200,000 คน โดยเป็นชาวต่างชาติประมาณ 3,000 คน ปี พ.ศ. 2545 มีผู้เยี่ยมชม 1,190,000 คน และในปี พ.ศ. 2547 มีผู้เยี่ยมชมเฉลี่ยวันละ 7,000 คน

หุบเขาจิ่วจ้ายโกว เป็นบทความเกี่ยวกับ อาคาร หรือ สถานที่สำคัญ ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น ข้อมูลเกี่ยวกับ หุบเขาจิ่วจ้ายโกว ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ