Zniekształcenia nieliniowe
Z Wikipedii
Zniekształcenia nieliniowe to efekt przetwarzania sygnału przez układ lub system o nieliniowej charakterystyce wejściowo-wyjściowej. Typowo objawiają się obecnością dodatkowych składowych harmonicznych w widmie sygnału, które są produktem wzajemnej interferencji składowych obecnych w sygnale oryginalnym. Te dodatkowe składowe są zazwyczaj klasyfikowane na zniekształcenia harmoniczne oraz zniekształcenia intermodulacyjne.
Współczynnik zawartości harmonicznych (h albo THD od ang. Total Harmonic Distortion) oraz intermodulacyjnych (IMD od ang. Intermodulation Distortion) podaje się w procentach wyrażających udział mocy produktów zniekształceń w mocy całego sygnału.
Zniekształcenia nieliniowe są dokuczliwe, jeśli ich procentowa zawartość w sygnale jest znacząca. Na przykład norma hi-fi określa dopuszczalny udział zniekształceń dźwięku jako 1%. Współczesne urządzenia elektroakustyczne (z wyjątkiem zespołów głośnikowych) oferują zazwyczaj znacznie niższe poziomy zniekształceń pod warunkiem eksploatacji w dopuszczalnych warunkach wysterowania, obciążenia i zasilania.
Dokuczliwość zniekształceń zależy od ich częstotliwości. Zniekształcenia harmoniczne niższych rzędów (niskie indeksy harmonicznych) są zazwyczaj łatwiej tolerowane niż zniekształcenia wysokich rzędów. Zniekształcenia harmoniczne rzędów parzystych (pojawiające się głównie przy nieliniowościach o asymetrycznej względem zera charakterystyce) są również bardziej przyjemne od nieparzystych harmonicznych (charakterystyki symetryczne). Z tego powodu zniekształcenia produkowane np. przez lampowe wzmacniacze elektroakustyczne (produkujące zazwyczaj parzyste harmoniczne niskich rzędów) są łatwiej tolerowane i przyjemniejsze niż zniekształcenia klasycznych wzmacniaczy tranzystorowych (produkujących przy niekorzystnych warunkach pracy szerokie spektrum harmonicznych o nieparzystych indeksach).
