Zjednoczenie Zawodowe Polskie
Z Wikipedii
Zjednoczenie Zawodowe Polskie - organizacja związkowa powstała jako centrala polskich związków zawodowych w 1902 roku w Bochum w Westfalii. W 1908 do Zjednoczenia przystąpił Polski Związek Zawodowy z Poznania (ok. 4 tys. członków). W 1909 Związek Wzajemnej Pomocy Chrześcijańskich Robotników Górnośląskich z Bytomia (ok. 5 tys. członków). ZZP uczestniczyło w strajkach górników w Westfalii w 1912 r. i na Górnym Śląsku w 1913 r. W 1911 siedzibę centrali ZZP przeniesiono do Katowic na Śląsku a w 1919 r. do Poznania w Wielkopolsce. W latach 1908–1919 ZZP liczyło prawie 50 tys. członków. Od 1913 roku prezesem ZZP był Józef Rymer ze Śląska, który reprezentował związkowców w Naczelnej Radzie Ludowej w Poznaniu od 1918 i w Komitet Plebiscytowy w Bytomiu w 1920.
ZZP promowało rozwój spółdzielczości, od połowy lat 30. korporacjonizm. Z inicjatywy władz ZZP w 1917 roku założono Narodowe Stronnictwo Robotników, które współtworzyło w 1920 roku Narodową Partię Robotniczą.
W 1938 roku ZZP liczyło ok. 350 tys. członków. W 1945 roku ZZP wcielono do Zrzeszenia Związków Zawodowych.
