Zigfrīds Meierovics

Z Wikipedii

Zigfrīds Anna Meierovics (ur. 5 lutego 1887 w Durbe w Kurlandii, zm. 22 sierpnia 1925 roku w Tukumie) - łotewski polityk chłopski, pierwszy minister spraw zagranicznych Łotwy i szef jej rządu w latach 1921-24.

Urodził się w rodzinie żydowskiego lekarza i łotewskiej pani domu - jako że matka zmarła w dwa dni po urodzeniu chłopca, a ojciec cierpiał na chorobę psychiczną, przez okres dzieciństwa opiekował się nim mieszkający w Sibile wuj.

Ukończył gimnazjum miejskie w Tukumie (1905), by podjąć naukę w ryskiej szkole handlowej. Od 1907 do 1911 roku studiował na tamtejszej Politechnice.

W 1918 roku został członkiem Łotewskiej Rady Narodowej ("Latvijas Pagaidu Nacionala Padome"), z jej ramienia ubiegał się w Londynie o uznanie młodej republiki przez Wielką Brytanię, co nastąpiło de facto 11 listopada 1918 roku.

U progu niepodległości był również członkiem pierwszego sejmu Republiki.

19 listopada 1918 roku, w dzień po formalnym ogłoszeniu niepodległości przez Łotwę, został mianowany ministrem spraw zagranicznych - funkcję sprawował do stycznia 1925 roku. Do jego osiągnięć dyplomatycznych należy zaliczyć uznanie Łotwy de iure przez mocarstwa i przyjęcie jej do Ligi Narodów, traktaty pokojowe z Niemcami i Rosją Sowiecką w 1920 roku, przygotowanie sojuszu obronnego z Estonią oraz poprawne ułożenie stosunków z Polską.

Dwukrotnie pełnił urząd premiera Łotwy: pierwszy raz od 19 czerwca 1921 do 26 stycznia 1923, następnie od 28 czerwca 1923 do 26 stycznia 1924 roku.

Zginął tragicznie w katastrofie samochodowej w pobliżu Tukumy w wieku 38 lat.

Poprzednik
Kārlis Ulmanis