Wenera 1
Z Wikipedii
| Wenera 1 | |
|---|---|
| Inne nazwy | Wenus 1, 1961 Gamma 1, ASM 1, Sputnik 8 |
| Zaangażowani | ZSRR |
| Indeks COSPAR | 1961-003A |
| Rakieta nośna | Mołnia 8K78 |
| Miejsce startu | Bajkonur, Kazachstan |
| Cel misji | Wenus |
| Orbita (docelowa, początkowa) |
|
| Okrążane ciało niebieskie | Słońce |
| Perycentrum | 0,7183 j.a. |
| Apocentrum | 1,019 j.a. |
| Okres obiegu | 311,1 d |
| Nachylenie | 0,58° |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 12 lutego 1961 (00:34:36 GMT) |
| Koniec misji | 19 lutego 1961 |
| Wymiary | |
| Wymiary | wysokość ok. 2 m; średnica ok. 1 m |
| Masa całkowita | 643,5 kg |
Wenera 1 (ros. Венера, pol. wenus) - radziecka bezzałogowa sonda kosmiczna przeznaczona do badania planety Wenus. Głównym celem było zbadanie promieniowania korpuskularnego i pola magnetycznego między Ziemią a Wenus oraz w otoczeniu Wenus. Sonda miała zderzyć się z powierzchnią planety, lecz nie doszło do tego.
[edytuj] Przebieg misji
Wenera 1 była pierwszym statkiem w historii pomyślnie wysłanym w kierunku Wenus. Statek został wyniesiony przez rakietę na orbitę okołoziemską, tzw. parkingową, o wysokości w perygeum 229 km, a w apogeum 282 km. Pozostawał tam przez pewien czas z ostatnim członem rakiety nośnej. Następnie ten ostatni wystrzelił sondę na orbitę heliocentryczną przecinającą orbitę Wenus. Miała zderzyć się z planetą i pozostawić na niej kulę z proporczykiem ZSRR. Sonda minęła jednak planetę między 19 a 20 maja 1961 w odległości 99 858 km. 19 lutego - 7 dni po starcie - w odległości około 2 milionów kilometrów z przyczyn technicznych została utracono łączność ze statkiem. Prawdopodobnie wskutek intensywnego wzrostu wiatru słonecznego.
[edytuj] Budowa i działanie
Sonda składała się z cylindra z umieszczoną na szczycie kopułą, o całkowitej wysokości ok. 2 m. Z korpusu, poprzecznie, wystawały dwa panele słoneczne. Przeszło dwumetrowej średnicy siatkowa antena paraboliczna o dużym zysku, była przymocowana do cylindra. Kopuła zawierała sferę ciśnieniową, w której był umieszczony proporczyk ZSRR, przystosowaną do pływania po domniemanym oceanie wenusjańskim. Miała się tam znaleźć po planowanym uderzeniu w Wenus. Wenera 1 nie miała własnego systemu napędowego. Temperatura była kontrolowana przez żaluzje termiczne.
Sonda przy starcie ważyła 923 kg. Przy końcu misji, na orbicie heliocentrycznej, miała masę 643,5 kg.
[edytuj] Ładunek
- Magnetometr typu flux-gate, na dwumetrowym wysięgniku - z instrumentu uzyskano nieliczne dane nie zamieszczone w jakiejkolwiek literaturze
- Pułapka jonowa
- Detektory mikrometeoroidów
- Liczniki cząstek wiatru słonecznego i promieniowania kosmicznego
Sputnik 7 • Wenera 1 • Sputnik 19 • Sputnik 20 • Sputnik 21 • Wenera 2 • Wenera 3 • Kosmos 96 • Wenera 4 • Kosmos 167 • Wenera 5 • Wenera 6 • Wenera 7 • Kosmos 359 • Wenera 8 • Kosmos 482 • Wenera 9 • Wenera 10 • Wenera 11 • Wenera 12 • Wenera 13 • Wenera 14 • Wenera 15 • Wenera 16
