Wasylko Romanowicz
Z Wikipedii
Wasylko Romanowicz (ur. 1203 - zm. 1269) - książę włodzimierski, syn księcia wołyńsko-halickiego Romana Halickiego i jego drugiej żony Anny (Marii ?).
Po śmierci ojca w 1205 Wasylko razem z matką i starszym bratem Danielem, ratując się przed śmiercią, uciekli do Polski. Korzystając z walk między księstwami ruskimi polski książę Leszek Biały i król węgierski Andrzej II rozpoczęli interwencję na Rusi Wołyńsko-Halickiej.
Wskutek interwencji Wasylko i Daniel w 1215 odzyskali Włodzimierz, a w 1230 zjednoczyli cały Wołyń.
W latach 1231-1238 prowadzili oni walkę o drugą część swojej ojcowizny - Księstwo Halickie, zajęte przez Węgrów. Wasylko w owym czasie rządził w Brześciu, a w 1241 przeniósł się do Włodzimierza.
Na czele pułku wołyńskiego wziął udział bitwie pod Jarosławiem.
W roku 1260 prowadził oddziały złotoordyjskiego baskaka Burundaja w przedniej straży wyprawy przeciw Litwie. W kolejnej wyprawie Burundaja w 1261 namawiał do poddania się mieszkańców Chełma i Sandomierza - tych drugich skutecznie, co skończyło się wydarzeniami opisanymi w Pieśniach Sandomierzanina:
- W Sędomirzu co się też stało
- Przez Tatary płaczliwe działo:
- Tak ludzi wiele pobili,
- Wisłę trupy zastawili,
- Dziatki z krwią po wodzie płynęły.
- Piotr z Krępej w ten czas starostą był,
- Ksiądz Bolesław w Sędomirzu ji zostawił,
- Sam do Siradza uciekszy, zbył,
- Z starostą się tam nie bronił,
- W pokoju grod Tatarom spuścił.
W roku 1261 na rozkaz Burundaja zburzył także Łuck i Krzemieniec.
Jego synem był Wołodymyr Iwan Wasylkowicz.
