Walabia Parry’ego
Z Wikipedii
| Walabia Parry’ego | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podgromada | ssaki żyworodne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | ssaki niższe | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nadrząd | torbacze | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | dwuprzodozębowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | kangurowate | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzaj | Macropus | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | walabia Parry’ego | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Macropus parryi | |||||||||||||||||||||||||||||
| Bennett, 1835 | |||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
 Systematyka w Wikispecies |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Walabia Parry’ego (Macropus parryi) - ssak z rodziny kangurowatych (Macropodidae).
Spis treści |
[edytuj] Wygląd
Długość ciała 75-92 cm, ogona 72-104 cm, masa 7-15 kg (samice) i 14-26 kg (samce). Zimą wierzch ciała jest jasnoszary, latem brunatnoszary. Spód ciała biały. Czoło i nasada uszu są ciemnobrązowe, końce uszu z zewnątrz białe. Pysk z białymi policzkami, boki z białymi pręgami na biodrach. Jasnobrązowe pręgi ciągną się od karku do ramion. Długi, cienki ogon z ciemniejszym końcem.
[edytuj] Występowanie
Od okolic Cooktown w Queenslandzie do północnej części Nowej Południowej Walii. Pospolity na obszarze swego występowania.
[edytuj] Środowisko życia
Pofałdowane i pagórkowate obszary pokryte otwartymi lasami i porośnięte trawą. Preferuje lasy eukaliptusowe.
[edytuj] Tryb życia
Odżywia się trawami i innymi roślinami zielnymi w tym paprociami. Poza okresem suszy nie pije wody. Poszukiwanie pokarmu rozpoczyna wczesnym rankiem, w południe następuje przerwa, żerowanie jest kontynuowane do zapadnięcia zmroku. Walabie są torbaczami zajmującymi stałe terytoria i wykazującymi zachowania socjalne. Zwierzęta te żyją w grupach określanych luźnymi watahami, składających się nierzadko z ponad 50 osobników obydwu płci. W obrębie dużej grupy występują mniejsze skupienia liczące do 10 osobników. Samce i samice tworzą odrębne struktury hierarchiczne. W grupach samic hierarchia jest słabo wyrażana, natomiast wśród samców silnie podkreślane są zachowania agresywne, od łagodnych przepychanek do pojedynków polegających na wzajemnym okładaniu się łapami. U uczestników takich pojedynków nie zaobserwowano widocznych obrażeń. Grupy walabii są dla siebie wzajemnie tolerancyjne.
Samice osiągają dojrzałość płciową pomiędzy 18-24 miesiącem życia, a samce po ukończeniu drugiego roku. Dominujący samiec pierwszy kopuluje z płodnymi samicami. Po ciąży trwającej 34-38 dni rodzi się młode, które po raz pierwszy opuszcza torbę po 37 tygodniach, ale do wieku 15 miesięcy ssie matkę. Do ich wrogów naturalnych należą psy dingo.
[edytuj] Bibliografia
- Edward Osborne Wilson: Socjobiologia. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo s.c., 2001. ISBN 83-7150-682-1.
- Detweiler, E.: Macropus parryi (en). (On-line), Animal Diversity Web, 2000. [dostęp 15 kwietnia 2008].
