Układ brzeżny
Z Wikipedii
 |
Zasugerowano, aby ten artykuł zintegrować z artykułem układ limbiczny. (dyskusja) |
Układ brzeżny (z łac. systema limbicum), inaczej: rąbkowy, limbicznym - są to niektóre struktury mózgu , określane dotychczas jako węchomózgowie rehinocephalon, a dokładniej:
- zakręt obręczy gyrus cinguli,
- cieśń zakrętu obręczy isthmus gyri cinguli,
- zakręt hipokampa gyrus parahippocamalis,
- nawleczka szara indusium griseum,
- zakręt tasiemeczkowaty gyrus fascicolaris,
- przegroda przezroczysta septum pellucidum,
- sklepienie fornix,
- ciało migdałowate corpus amygdaloideum.
[edytuj] Czynność
Zespolenia dróg układu brzeżnego świadczą o jego roli w utrzymaniu homeostazy ustroju. Trafne jest powiedzenie Nauty, że "kora mózgu siedzi okrakiem na układzie brzeżnym jak jeździec na koniu bez cugli". Czynność układu wiąże się z reakcjami emocjonalnymi. Uważany jest za koordynatora czynności układu nerwowego somatycznego z układem nerwowym autonomicznym.
Drażnienie ciała migdałowatego u zwierząt powoduje ślinotok, oblizywanie się, ruchy żucia, wzmożone wydzielanie soków trawiennych do przewodu pokarmowego, a nawet wzrost agresji. Usunięcie ciała migdałowatego doprowadzało do umiarkowanego wzrostu łaknienia.
U ludzi pobudzanie ciała migdałowatego prowadziło do powstawania uczucia grozy, niczym nie opanowanego lęku, chęci ucieczki lub obrony za wszelka cenę.
W strukturach układu brzeżnego stwierdzono m.in. obecność ośrodków nagrody lub przyjemności (zakręt obręczy i hipokamp, przegroda przezroczysta, zakręt przykrańcowy i cieło migdałowate) i ośrodków kary (podwzgórze, nakrywka konarów mózgu).
Zobacz też:
