Ted Bundy
Z Wikipedii
Theodore Robert Bundy (ur. 24 listopada 1946, w Burlington, w stanie Vermont, zm. 24 stycznia 1989, Floryda), amerykański seryjny morderca. W latach 1974-78 zabił wiele młodych kobiet, zwykle przy użyciu tępego narzędzia, czasami przez uduszenie. Często wykorzystywał seksualnie swe ofiary, przed i po morderstwie. Przyznał się do 30 zabójstw: całkowita liczba jest nieznana. Został skazany na śmierć na krześle elektrycznym.
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo i młodość
Bundy urodził się w Domu Elisabeth Lund Dla Niezamężnych Matek, w Burlington w stanie Vermont. Jego matka, Eleanor Louise Cowell była sprzedawczynią,a ojciec Lloyd Marshall, który był weteranem Sił Powietrznych a później marynarzem, pozostał mu nieznany do końca życia. Eleanor wraz z Tedem zamieszkała u swych rodziców, w Filadelfii. By uniknąć napiętnowania związanego z posiadaniem nieślubnego dziecka, informowała sąsiadów i przyjaciół iż chłopiec został adoptowany przez jej rodziców i tak naprawdę jest jej bratem. W tym przeświadczeniu miał być również wychowywany sam Ted.
Później Bundy wraz z matką wyprowadził się do Tacoma w stanie Waszyngton, gdzie wuj Eleanor uczył muzyki na uniwersytecie Puget Sound. Właśnie w Tacoma Eleanor poznała kucharza szpitalnego Johnny'ego Culpepper Bundy, za którego później wyszła za mąż.
Dorastający Ted dał się poznać jako zdolny uczeń Woodrow Wilson High School, był także aktywnym działaczem na łonie Kościoła Metodystów i zapalonym skautem. Niemniej, był bardzo nieśmiałym chłopcem, który nie potrafił nawiązywać przyjaźni z rówieśnikami i pozostawał samotny.
Bardzo wcześnie rozpoczął Bundy działalność kryminalną, jeszcze jako uczeń szkoły podstawowej, dopuszczając się drobnych kradzieży w sklepach. Był dwukrotnie aresztowany jako młodociany, jednak jego rejestr kryminalny z lat młodzieńczych uległ później zatarciu.
Jako młody człowiek Bundy zaangażował się w politykę pracując na rzecz Partii Republikańskiej Stanu Waszyngton. Udzielał się także, jako wolontariusz, w Centrum Pomocy Samobójcom w Seattle, gdzie pracowała też Ann Rule, znana reporterka zajmująca się sprawami kryminalnymi. Ironią losu był fakt, że Rule pisała wtedy artykuły poświęcone zbrodniom Teda, nieświadoma że jej młody kolega jest ich sprawcą.
Bundy nawiązał w tym czasie jeden poważniejszy związek miłosny z dziewczyną, którą Ann Rule w biografii Bundy'ego The Stranger Beside Me ukryła pod pseudonimem "Stephanie Brooks". "Stephanie" zerwała po pewnym czasie z Tedem, jak wyjaśniła z powodu jego niedojrzałości i braku ambicji. Dwa lata później Ted Bundy powrócił w jej życie, tym razem jako studiujący prawo człowiek sukcesu i przyszły prawnik. Zauroczona "nowym" Tedem "Stephanie" zgodziła się odnowić związek, ukoronowany oświadczynami Bundy'ego. Dwa dni później Ted wycofał się ze wszystkiego, zerwał zaręczyny oraz wszelki kontakt z, teraz już byłą, narzeczoną. Później zwrócono uwagę na fakt, że większość ofiar Bundy'ego miała długie proste włosy, rozdzielone przedziałkiem pośrodku głowy, co upodabniało je do "Stephanie".
[edytuj] Pierwsze zbrodnie
Wciąż nie wiadomo kiedy dokładnie Bundy zaczął zabijać. Wielu ekspertów w tej sprawie, w tym Ann Rule i były detektyw hrabstwa King, Robert Keppel, jest zdania że Ted stał się mordercą będąc jeszcze nastolatkiem. Ośmioletnia Anne Marie Burr z Tacoma, zamieszkała w sąsiedztwie Bundych, zaginęła bez śladu w 1961 roku gdy Ted liczył sobie lat 14. Niemniej, Bundy nigdy nie przyznał się do jej zamordowania, nawet po tym jak przyznał się do wielu innych. Najwcześniejsze zabójstwa do jakich się przyznał miały miejsce w roku 1974.
Krótko po północy 4 stycznia 1974 roku, Bundy włamał się do położonej w suterenie sypialni osiemnastoletniej studentki University of Washington i zadał jej kilka silnych ciosów w głowę metalowym prętem wyrwanym z ramy jej łóżka. Dziewczyna została znaleziona następnego dnia w stanie śpiączki, leżąc we własnym łóżku w kałuży krwi, z wziernikiem ginekologicznym tkwiącym w pochwie. Przeżyła atak, ale odniosła trwałe uszkodzenia mózgu.
Następną ofiarą Bundy'ego była Lynda Ann Healy, również studentka University of Washington. 31 stycznia 1974 roku włamał się do jej sypialni, pobił dziewczynę do nieprzytomności, ubrał w dżinsy i koszulę, zawinął w prześcieradło i wyniósł z pokoju. Kilka lat później bezgłowe ciało Lyndy Ann Healy znaleziono w górach na wschód od Seattle.
12 marca 1974 roku Bundy porwał i zamordował dziewiętnastoletnią studentkę Evergreen State University, Donnę Gail Manson, zmierzającą na koncert jazzowy odbywający się na terenie kampusu. 17 kwietnia Susan Rancourt zniknęła z kampusu Central Washington State College. Dwie nie znające się wzajem studentki wspomniały później iż spotkały (jedna w noc zniknięcia Susan, druga trzy dni wcześniej) człowieka z ramieniem w gipsie, który prosił je by pomogły mu zanieść książki do jego volkswagena. Niedługo później, 6 maja, zaginęła Kathy Parks, ostatni raz widziana na terenie kampusu Oregon State University. 1 czerwca zaś Brenda Ball wyszła z baru w Burien w stanie Waszyngton, by rozpłynąć się w powietrzu.
11 czerwca 1974 roku, rano, Georgeann Hawkins, studentka University of Washington wyszła z akademika swojego chłopaka, kierując sie do budynku stowarzyszenia dziewcząt Kappa Alpha Theta, do którego sama należała. Georgeann miała do przebycia dystans trzydziestu metrów, jednak do celu swej wędrówki nigdy nie dotarła. Bundy zeznał niedługo przed swoją egzekucją w 1989 r. że czekał na Georgeann zaczajony za siedzibą Kappa Alpha Theta, skąd wyszedł wsparty na kulach, symulując kłopoty z niesieniem ciężkiej aktówki. Georgeann zgodziła się pomóc i towarzyszyła Bundy'emu do samochodu, gdzie została ogłuszona przygotowanym zawczasu łomem. Potem morderca skuł ją kajdankami, wepchnął do samochodu, by później, w ustronnym miejscu, dziewczynę udusić.
Krwawa seria doszła do punktu kulminacyjnego 14 lipca, gdy Bundy w biały dzień porwał znad jeziora Sammamish Janice Ott i Denise Naslund. Pięć różnych kobiet zeznało później, że spotkało tam wtedy mężczyznę w białym stroju tenisowym, z ręką na temblaku, nazywającego siebie "Ted". Mężczyzna ów prosił je by pomogły mu zdjąć żaglówkę z dachu jego samochodu. Jedna z dziewczyn poszła z "Tedem" aż do jego volkswagena, gdzie nie było żadnej żaglówki, zanim odmówiła mu dalszego towarzystwa. Dwóch świadków oświadczyło iż widzieli mężczyznę zaczepiającego Janice Ott tą samą historią o żaglówce, a potem Janice odchodzącą w jego towarzystwie. Byli ostatnimi, którzy widzieli ją żywą.
Od świadków znad jeziora Sammamish udało się policji uzyskać dokładny opis podejrzanego i jego brązowego Volkswagena Garbusa. Opis ten został później udostępniony mediom. Tak Ann Rule, jak i ówczesna dziewczyna Bundy'ego zgłosiły go jako potencjalnego podejrzanego, jednak policja, tonąca w informacjach nie zajęła się tym poważniej, nie widząc istotnych wskazówek do zajęcia się osobnikiem będącym w końcowych rejonach długiej listy podejrzanych.
Szczątki Janice Ott i Denise Naslund, jak i kręgi i kość udową prawdopodobnie należącą do Georgeann Hawkins, odnaleziono siódmego września w lesie niedaleko jeziora Sammamish. Czaszki (i tylko czaszki) Lyndy Ann Healy, Susan Rancourt, Kathy Parks i Brendy Ball zostały znalezione 2 marca 1975 na Górze Tailor, przez turystów.
Jesienią 1974 roku Bundy przeniósł się do Utah, gdzie zaczął uczęszczać do szkoły prawniczej w Salt Lake City. 2 października zaginęła tam Nancy Wilcox, zaś 18 października Bundy zgwałcił i zamordował Melissę Smith, siedemnastoletnią córkę szefa policji w Midvale, Louisa Smitha. Jej ciało odnaleziono 9 dni później.
Następną ofiarą Bundy'ego stała się Laura Aime, również siedemnastolatka, która zniknęła opuściwszy halloweenową zabawę w Lehi, w stanie Utah, 31 października 1974 roku. Jej ciało zostało odkryte miesiąc później, w Święto Dziękczynienia, na brzegu rzeki. Została pobita tak, że nie można jej było rozpoznać, zgwałcona, a następnie uduszona własną skarpetką.
[edytuj] Dalsze zbrodnie, pierwszy proces i ucieczka
Tymczasem 8 listopada w małym miasteczku Murray, w Utah, Carol DaRonch ledwie uszła z życiem ze spotkania z Tedem. Podszywając się pod oficera policji Bundy zwabił Carol do swojego samochodu, gdzie usiłował zatrzasnąć jej na rękach kajdanki. Szczęśliwie dla zaatakowanej dziewczyny udało mu się to zrobić tylko na jednym jej przegubie. Carol otworzyła drzwi samochodu i wyskoczyła w biegu na ulicę, wychodząc z incydentu jedynie z zestawem zadrapań i guzem na głowie, od ciosu zadanego przez Teda, który stosowne ciężkie narzędzie trzymał zawsze pod fotelem.
Sfrustrowany niepowodzeniem Bundy porwał Debbie Kent, oglądającą szkolne przedstawienie w Bountiful. Siedemnastoletnia Debbie wyszła z przedstawienia wcześniej i bez towarzystwa, chciała bowiem odebrać brata, jednak jej samochód nigdy nie opuścił parkingu. Okoliczni mieszkańcy donieśli później że słyszeli krzyki, a policja znalazła na parkingu kluczyk, pasujący do kajdanek pozostawionych na rękach Carol DaRonch. Ciała Debbie nigdy nie odnaleziono.
W roku 1975 Bundy obrał za swe tereny łowieckie Kolorado. Caryn Campbell zniknęła ze swojego pokoju w hotelu Wildwood Inn w Snowmass, gdzie wypoczywała z mężem, 12 stycznia 1975 r. Jej ciało odnaleziono 17 lutego. 15 marca zniknęła Julie Cunningham, 6 kwietnia zaś Denise Oliverson. 6 maja w Pocatello, w stanie Idaho zaginęła Lynette Culver, zaś 28 czerwca do grona zaginionych dołączyła Susan Curtis z Utah.
Bundy został aresztowany 16 sierpnia 1975, nie zatrzymał się bowiem na wezwanie policjanta. Przeszukanie jego samochodu zakończyło się odkryciem tzw. "zestawu gwałciciela" zawierającego maskę narciarską, łom, kajdanki, worki na śmieci i inne rzeczy, całość wydała się policjantom podejrzana. Uznali że są to narzędzia włamywacza i aresztowali Bundy'ego. Policja z Utah zdołała połączyć Bundy'ego i jego volkswagena z porwaniem Carol DaRonch i z morderstwami oraz zaginięciami kobiet w Utah i Colorado. Po tygodniowym procesie, 1 marca 1976 roku Bundy, za porwanie Carol został skazany na 15 lat więzienia. Władze stanu Kolorado tymczasem przygotowywały własne sprawy przeciwko Tedowi.
7 czerwca 1977 roku Bundy'ego przewieziono do sądu w Pitkin, gdzie toczył się proces w sprawie morderstwa Caryn Campbell. Podczas przerwy zezwolono mu na odwiedzenie biblioteki. Bundy wyskoczył z okna drugiego piętra, uszkadzając sobie przy tym kostkę i uciekł. Jednak z uwagi na kontuzję nogi nie mógł się zbytnio oddalić od budynku sądu i został schwytany już po tygodniu. Powróciwszy do więzienia Bundy podjął kolejną próbę ucieczki. Zdobywszy skądś piłę wyciął dziurę w suficie swojej celi i 30 grudnia 1977 roku wypełzł przez nią by potem opuścić więzienie głównymi drzwiami. Potem ukradł samochód z parkingu i odjechał.
[edytuj] Ostatnie zbrodnie Bundy'ego - Floryda
Mając w kieszeni 510 dolarów, które dostał od odwiedzających go w więzieniu przyjaciół, Bundy kupił bilet lotniczy w jedną stronę i poleciał do Chicago. Tam wsiadł do pociągu, którym dojechał do Ann Arbor w stanie Michigan. W Ann Arbor ukradł samochód, który następnie porzucił w Atlancie gdzie wsiadł do autobusu jadącego na Florydę. Tam, w Tallahassee, wynajął pokój posługując się nazwiskiem "Chris Hagen". Używał także pseudonimu "Ken Misner". Dopuścił się w tym czasie wielu drobnych przestępstw od kradzieży sklepowych poczynając, poprzez wyrywanie torebek kobietom, na kradzieży samochodu kończąc.
Sześć dni po przyjeździe do Tallahassee, 15 stycznia 1978 roku, Bundy wdarł się do akademika bractwa Chi Omega mordując, gwałcąc i tłukąc niczym w szale jego uśpione mieszkanki. Lisa Levy i Margaret Bowman zostały zatłuczone na śmierć. Bundy uderzył Margaret w głowę z taką siłą że fragmenty kości wbiły się w mózg, potężnym ciosem strzaskał prawy obojczyk Lisy, pozostawił również odcisk swych zębów na jej ciele, gryząc ją w lewy pośladek. Ów odcisk stał się później bardzo ważnym dowodem przeciw Bundy'emu. Żadna z nich nie miała ran na dłoniach ani uszkodzonych paznokci, co świadczyło że nie miały szansy się obronić przed obłąkańczym atakiem. Dwie kolejne dziewczyny, Karen Chandler i Kathry Kleiner, zostały poważnie okaleczone. Tej nocy Bundy brutalnie zgwałcił i okaleczył jeszcze jedną młodą kobietę, Cheryl Thomas, która została napadnięta we własnym domu znajdującym się kilka przecznic od akademika.
9 lutego 1978 roku Bundy przeniósł się do Lake City, gdzie porwał, zgwałcił i zamordował swoją ostatnią ofiarę, dwunastoletnią Kimberly Leach. Jej ciało porzucił w opuszczonej szopie.
Krótko po pierwszej w nocy 15 lutego 1978 roku Bundy został zatrzymany przez policjanta z Pensacoli, Davida Lee. Gdy policjant sprawdził numery rejestracyjne pomarańczowego garbusa którym jeździł Bundy, okazało się ze wóz był skradziony. Bundy wdał się w szarpaninę z policjantem, został jednak obezwładniony i zapakowany do radiowozu. W drodze na posterunek Bundy powiedział, że żałuje, że Lee go nie zastrzelił. Policjant odpowiedział na to, że nie rozumie czemu Bundy (używający fałszywej tożsamości) się tak denerwuje, bo zatrzymano go tylko za posiadanie kradzionego auta. Niedługo później aresztant został zidentyfikowany jako poszukiwany morderca i zabrany do Miami, gdzie miał stanąć przed sądem.
[edytuj] Proces, wyrok, egzekucja
Proces w sprawie morderstw w akademiku Chi Omega rozpoczął się 25 czerwca a zakończył 31 lipca 1979 roku. Bundy wystąpił jako własny obrońca, przesłuchując nawet świadków. Został uznany winnym wszystkich stawianych mu zarzutów.
W roku 1980 Bundy stanął ponownie przed sądem, tym razem oskarżony o zabójstwo Kimberly Leach. I tu został uznany winnym wszystkich zarzucanych mu czynów i skazany na śmierć. Podczas tego procesu, gdzie znowu występował jako własny obrońca, poślubił swoją byłą współpracownicę, Carole Ann Boone. Elokwentny i przystojny Ted Bundy cieszył się wielką popularnością wśród kobiet, o czym świadczy dwieście listów dziennie jakie otrzymywał od fanek przebywając w celi śmierci. W październiku 1982 roku Carole Ann urodziła córeczkę, później rozwiodła się jednak z Bundym i zmieniła nazwisko, swoje i córki.
Kiedy Bundy przebywał w celi śmierci kontaktował się nader często z agentem Wydziału Nauk Behawioralnych FBI, Williamem Hagmaierem. Opowiedział mu wiele szczegółów swych zbrodni, posunął się nawet do tego że nazwał agenta Hagmaiera swoim najlepszym przyjacielem.
W 1984 roku Bundy, licząc na możliwe opóźnienie wykonania jego wyroku, napisał do Roberta Keppela, ongiś detektywa wydziału zabójstw, w tym czasie już na emeryturze, oferując swą pomoc w schwytaniu seryjnego mordercy określanego pseudonimem "Green River Killer". Keppel i członek Green River Task Force Dave Reichert odwiedzili florydzką celę śmierci by porozmawiać z Bundym. Obaj stwierdzili później że to co usłyszeli było niezbyt pomocne jeśli chodzi o schwytanie mordercy znad Green River, dając za to niezły wgląd w psychikę samego Teda.
24 stycznia 1989 roku o godzinie 7:06 rano 42-letni Ted Bundy zasiadł na krześle elektrycznym zwanym "Old Sparky" i został stracony. Jego śmierć oficjalnie stwierdzono o godzinie 7:16.
