Syzyf
Z Wikipedii
W mitologii greckiej Syzyf (gr. Σίσυφος Sisyphos Aiolides), syn Eola - władcy wichrów, to założyciel i król miasta Efyra (późniejszy Korynt), podobno był ojcem Odyseusza i Glaukosa późniejszego króla Koryntu. Bogowie lubili Syzyfa i zapraszali go na swoje uczty, skąd Syzyf zawsze podkradał trochę ambrozji i puszczał pogłoski o tym co się dzieje w świecie bogów na co bogowie przymykali oczy. Syzyfa zgubiła jego próżność: chwalił się ludziom tym, że był na ucztach bogów, a ponieważ był przebiegłym plotkarzem zdradził tajemnicę Zeusa. Bogowie nie mogli za karę uśmiercić Syzyfa, gdyż ten uwięził Tanatosa, został więc wtrącony do Tartaru, skąd uciekł podstępem. Wtedy został ukarany wieczną i bezużyteczną pracą. Syzyf ma za zadanie wtoczyć na górę wielki głaz, który jednak przed wierzchołkiem zawsze wymyka mu się z rąk i stacza się na sam dół zbocza. Z tego mitu wywodzi się powiedzenie Syzyfowe prace. Syzyf w późniejszym czasie miał też wnuka Bellerofonta, który zabił przez nieostrożność swojego brata.
- W mieście Efyrze, w zakątku Argos, gdzie dobrej nie braknie paszy dla koni,
- żył Syzyf najprzebieglejszy wśród ludzi, syn Ajolosa.
- Ów Syzyf miał także syna Glaukosa, a zaś z Glaukosa zrodzony był Bellerofont bez skazy.
- Tego pięknością bogowie i pełną powabu siłą obdarowali.
Współcześnie określenie syzyfowa praca oznacza ciężką, bezcelową pracę, nie mającą końca, z góry skazaną na niepowodzenie.
Dla starożytnych los Syzyfa był zapewne głównie przestrogą, by szanować bogów - jest to przecież kolejny buntownik przeciw boskiej władzy, ale pokolenia późniejszych odbiorców odczytały mit o Syzyfie jako obraz absurdu ludzkiego istnienia. Ludzkie życie jest jak trud Syzyfa, bez sensu, podległe wyższym siłom. Syzyf stał się swoistym symbolem ludzkiego heroizmu i wytrwałości. Uosabia trud i bunt walczącego z bogami o swoją godność.
[edytuj] Zobacz też:
- Syzyfowe prace - powieść Stefana Żeromskiego
