Stanisław Niziński
Z Wikipedii
Ks. Stanisław Niziński (ur. 16 kwietnia 1848, zm. 5 grudnia 1932) – kanonik honorowy Kapituły Metropolitarnej w Poznaniu, dziekan dekanatu bukowskiego, radca duchowny, proboszcz dobrzycki w latach 1897-1903 i bukowski w latach 1906-1932, oficer rezerwy, działacz niepodległościowy i społeczny, kawaler Krzyża Oficerskiego Orderu Polonia Restituta.
Urodzony w Pleszewie. Ukończył Królewskie Katolickie Gimnazjum w Ostrowie i Gimnazjum w Śremie.
Wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu, lecz z powodu Kulturkampfu zmuszony był przerwać studia w Poznaniu. Ukończył je w Pradze czeskiej i tam z rąk biskupa Pruchy otrzymał święcenia kapłańskie w 1875 roku.
Po powrocie na ziemie polskie otrzymał skierowanie do pracy w parafii św. Marcina w Poznaniu jako wikariusz. Ścigany przez władze pruskie za działalność niepodległościową musiał ukrywać się w gościnnych dworach wielkopolskich, zwłaszcza u Niegolewskich i Trzcińskich, gdzie pełnił m. in. funkcję nauczyciela domowego.
Na krótko został kapelanem przy kościele Pana Jezusa w Poznaniu, po czym 1886 roku otrzymał probostwo w Gninie, w dekanacie grodziskim, skąd 1 października 1897 r. został przeniesiony do Dobrzycy gdzie objął probostwo w kościele św. Tekli
Zainicjował powstanie Żywego Różańca, Towarzystwa Robotników, Kółka Rolniczego oraz Towarzystwa Przemysłowego dla kupców i rzemieślników. W roku 1898 założył Bank Ludowy. Zorganizował nauczanie języka polskiego.
W kościele parafialnym przeprowadził drobne remonty. Naprawiono i pozłocono naczynia liturgiczne. Ogrodzono murem cmentarz katolicki oddzielając go od luterańskiego.
Już w 1897 r. czyli z chwilą objęcia parafii zainicjował zbiórkę pieniędzy na budowę, nowego murowanego kościoła w Dobrzycy. W ciągu 6 lat pracy w dobrzyckiej parafii zebrał fundusz na budowę, opuszczając parafię pozostawił w kasie fundusz budowlany w wysokości 5 800 mk.
W 1906 roku został proboszczem parafii św. Stanisława Bpa i Męczennika w Buku, gdzie pracował kolejne 27 lat.
Tam rozwinął szeroką działalność duszpasterską i społeczną. Odnowił Farę, kościółek św. Krzyża, rozbudował probostwo, wybudował nowe mieszkanie dla wikariuszy, odnowił stary szpital i sprowadził w 1917 roku siostry szarytki. Był fundatorem Domu Katolickiego, współzałożycielem Banku Ludowego i "Rolnika".
Władza kościelna w uznaniu zasług w 1913 roku mianowała go radcą duchownym, a w roku 1918 dziekanem dekanatu bukowskiego. W 1925 roku, z okazji złotego jubileuszu kapłaństwa z rąk ks. kardynała Edmunda Dalbora otrzymał tytuł Kanonika Honorowego Kapituły Metropolitarnej w Poznaniu. Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z dziesięcioleciem niepodległości Polski odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta.
Zmarł w Buku, w 58. roku kapłaństwa. Pochowany został na cmentarzu św. Rocha w rodzinnym grobowcu obok swojej matki.
