Siekacz
Z Wikipedii
Siekacz (łac. dens incisivus, l. mn. dentes incisivi) - jeden z zębów charakterystycznych dla uzębienia heterodontycznego. Jest zębem jednokorzeniowym o koronie jedno-, dwu- lub trójguzkowej. Siekacze znajdują się w przednim odcinku szczęki bądź żuchwy. Służą do chwytania i odcinania kawałków pożywienia. Mają kształt stożkowaty lub dłutowaty. U niektórych zwierząt (gryzonie, słoniowate i świniowate) rosną przez całe życie (tzw. zęby hypselodontyczne). U przeżuwaczy siekacze górne nie występują. Błędnie nazywane kłami, tzw. ciosy słoni i mamutów są zmodyfikowanymi siekaczami.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
- Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-13544-7.
