Rafał Skolimowski
Z Wikipedii
Rafał Skolimowski (ur. 24 października 1781, Wojnów - zm. 14 kwietnia 1848, Warszawa) - duchowny katolicki, wybitny matematyk.
Ksiądz Skolimowski pochodził z rodziny szlacheckiej i pobierał pierwsze nauki w rodzinnym dworze na Podlasiu. Ukończył szkołę średnią u pijarów w Drohiczynie. W latach 1799 - 1803 uczęszczał do Seminarium Duchownego w Janowie Podlaskim. Początkowo uzyskał tylko święcenia diakona i działał do 1805 jako profesor w swym seminarium. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1805. Cztery lata później przeniósł się do Warszawy, w wieku lat 29 został profesorem Liceum Warszawskiego, w którym wykładał historię i matematykę. Uzyskawszy stypendium rządowe, wojażował w latach 1815 - 1818 po Europie, studiując matematykę w Berlinie i Paryżu. Po powrocie do Polski został mianowany profesorem matematyki i algebry na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1820 otrzymał doktorat filozofii po publicznej obronie rozprawy De motu planetarum circa solem.
Ok. roku 1821 Skolimowski z nieznanych przyczyn opuścił UW i zaczął pracować jako profesor matematyki i kapelan w Wojskowej Szkole Aplikacyjnej, gdzie działał do roku 1825. Jego wiedza wzbudziła uznanie w. księcia Konstantego, który nakazał wydrukować w litograficznych odbitkach główne dzieło księdza, Cały kurs matematyki księdza Skolimowskiego. W roku 1825 ksiądz Skolimowski został profesorem filozofii w warszawskim Seminarium Duchownym i piastował to stanowisko do r. 1841. Po przejściu na emeryturę działał do śmierci jako sędzia kościelny do spraw rozwodowych. Pochowany został na warszawskich Powązkach. Miejsca pochówku nie da się dziś ustalić.
Kazimierz Władysław Wójcicki tak opisywał jego tryb życia: "nie przyjął bogatych prebend ani biskupstwa, po cztery godziny modlił się klęcząc, po trzy dni nie brał posiłku, nosił pas druciany z kolcami na gołych biodrach. Wstawał o czwartej rano, godzinę na medytacji we łzach przebywał, toż samo idąc spać między jedenastą a dwunastą w nocy. O 12 wychodził ze mszą, później trzy godzin klęczał w kościele lub u siebie, a na każdą posługę kapłańską był skory. [...] Wszystko oddawał biednym."
Należy nadmienić, że w młodości, wbrew święceniom kapłańskim, Skolimowski był wolnomyślicielem i masonem, o czym wspomina Wójcicki.
[edytuj] Bibliografia
- Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski 1790-1850, Warszawa 1979
- Kazimierz Władysław Wójcicki, Cmentarz Powązkowski oraz cmentarze katolickie i innych wyznań w Warszawie i w okolicy tegoż miasta, reprint Warszawa 1975
