Radoszyce (województwo świętokrzyskie)

Z Wikipedii

Współrzędne: 51°04'25" N 20°15'18" E

Radoszyce

Herb Radoszyc

51° 04' 25'' N
20° 15' 18'' E

Liczba
mieszkańców
• liczba ludności

3400

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

26-230

Tablice rejestracyjne

TKN

Położenie wsi

Położenie na mapie Polski

Radoszyce

Strona internetowa wsi

Radoszyce – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Radoszyce. Do 1869 roku miasto.

W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie kieleckim.

Miejscowość jest siedzibą gminy Radoszyce.

[edytuj] Historia

Dokładna data powstania Radoszyc nie jest znana. Jan Długosz przypisuje założenie miasta Kazimierzowi Wielkiemu. Za czasów Długosza było tutaj 12 łanów miejskich oddających dziesięcinę prebendzie Jaszkowskiej, przy katedrze sandomierskiej. Łany wójtowskie oddawały dziesięcinę plebanowi w Opocznie.

W 1411 r. w Radoszycach zatrzymał się król Władysław Jagiełło, udający się na wyprawę do Prus. Król obchodził tu święto Trzech Króli, po czym odesłał królową Annę do Krakowa, sam zaś wyruszył do Torunia. W 1425 r. Jagiełło zatrzymał się tu ponownie, jadąc z Wielkopolski na Ruś. W 1428 r. król Jagiełło przeniósł Radoszyce z prawa polskiego na niemieckie, mogło to być jednak tylko ponowienie aktu Kazimierza Wielkiego. Prócz tego król nadał miastu prawo do dwóch jarmarków: w poniedziałek po Narodzeniu N.P. i na św. Dorotę. W 1450 r. zatrzymał się tu król Kazimierz Jagiellończyk. Przez pewien czas w Radoszycach przebywały królewskie córki, prawdopodobnie chroniąc się przed zarazą.

W 1456 r. Kazimierz Jagiellończyk potwierdził przywileje nadane przez swoich poprzedników. Zwolnił także mieszczan od wszelkich ceł w kraju, a także wydał pozwolenie na zakup soli w królewskich żupach.

Według lustracji z 1564 r. miasto należało do starostwa chęcińskiego. Przyległe wsi: Radoska i Grodzisko pełniły rolę przedmieść. Funkcjonowały tu dwa młyny. W królewskim lesie znajdowało się 6 hut, spośród których czynnych było 5.

Po wojnach szwedzkich w Radoszycach zaczęła osiedlać się ludność żydowska. Pomiędzy ludnością katolicką, a żydowską, dochodziło do konfliktów o podłożu ekonomicznym, czego dowodzi uchwała burmistrza i rady miasta z 1740 r. Rada miasta pod karą 40 grzywien, a nawet konfiskaty majątku zakazała sprzedaży i zastawu domów Żydom.

W 1787 r. w mieście przebywał król Stanisław August Poniatowski, który wracając z Krakowa zatrzymał się w tej okolicy, aby zwiedzić miejscowe fabryki żelazne, piece i fryszerki. W 1788 r. król potwierdził dla Radoszyc użycie prawa magdeburskiego. Na sejmie z lat 1773-1775 Radoszyce, wraz ze starostwem radzickim, przekazano rodowi Małachowskich. 16 listopada 1794 r. nieopodal Radoszyc, we wsi Jakimowice, poddały się ostatki wojsk polskich, kończąc tym samym insurekcję kościuszkowską.

W 1827 r. w Radoszyce zamieszkiwało 1425 osób. Znajdowały się tu 252 domy. W 1858 r. było tutaj 1934 mieszkańców oraz 264 domy. Dochód miasta wyniósł tego roku 1264 ruble. W 1869 r. jak większość miast w zaborze rosyjskim Radoszyce utraciły prawa miejskie.

[edytuj] Zabytki

kościół pw. św. Piotra i Pawła sprzed 1364 r., rozbudowany w XVII w.

Kościół w Radoszycach

[edytuj] Sport

W miejscowości działa Gminny Klub Sportowy Partyzant Radoszyce. Wiosną 2007 klub walczył o wejście do ligi okręgowej. Obecnie trwają prace nad stadionem: budowane są nowe trybuny oraz wciąż przygotowywany jest kompleks sportowy przy ulicy Krakowskiej.