Psie Pole (miasto historyczne)
Z Wikipedii
Psie Pole - (niem. Hundsfeld, w 1743 przejściowo Friedrichstadt) - wieś następnie miasto nad rzeką Widawą na Dolnym Śląsku, w powiecie oleśnickim, 1 kwietnia 1928 wcielone do Wrocławia. Obecnie osiedle stanowi centralną część samorządowo-administracyjnego osiedla Psie Pole Zawidawie na terenach dzielnicy Psie Pole w północno-wschodniej części miasta.
Wokół nazwy "Psie Pole" powstało podanie, oparte na relacji Wincentego Kadłubka[1], opisującego w swojej kronice bitwę na Psim Polu, która według niego miała się w tej okolicy odbyć w roku 1109 pomiędzy wojskami króla niemieckiego Henryka V a oddziałami Bolesława Krzywoustego. Tymczasem współczesne badania historyków wskazują, że nazwa wywodzi się z faktu, że tutejsze ziemie nie miały wielkiej wartości, były liche, czyli psie[2]. Istnieje także pogląd, cytowany przez prof. Stanisława Trawkowskiego, że nazwa Psie Pole odnosi się do terenu przeznaczonego dla książęcej psiarni[3].
Psie Pole powstałe wokół rynku dawnego miasteczka i w pobliżu kościoła św. Jakuba i Krzysztofa, zabudowane jest kamienicami z przełomu XIX i XX wieku. Sam kościół św. Jakuba i Krzysztofa jest znacznie starszy, pierwsze wzmianki o nim pojawiają się w 1206. Wieś lokowana w 1252, od 1294 znajdowała się w Księstwie Głogowskim, następnie - po jego podziale w 1312 - w Księstwie Oleśnickim, na granicy z Księstwem Wrocławskim.
Prawa miejskie przyznano Psiemu Polu prawdopodobnie od XIV lub początku XV wieku, rada miejska wzmiankowana po raz pierwszy w 1408, a wójt - w 1473. W 1442 Psie Pole, a zarazem i kościół zostały złupione przez najemną armię wrocławską pod dowództwem L. Assenheimera, być może z tego okresu pochodzą zachowane do dziś fragmenty XV-wiecznych murów. W 1476 nadano miastu prawo targu solnego. We wrześniu 1559 w Psim Polu odbył się zjazd książąt śląskich. Od 1592 miasto stanowiło własność klasztoru św. Wincentego.
W 1806 Psie Pole zajęli Francuzi - wojska napoleońskie oblegające Wrocław - dopuszczając się tu gwałtów i grabieży pomimo, że władze miasteczka poleciły mieszkańcom oddawanie okupantom wszystkiego, czego tylko zażądają. Swą kwaterę w Psim Polu miał przez pewien czas brat cesarza Napoleona - Hieronim Bonaparte. Po sekularyzacji dóbr kościelnych w 1810 miasto przeszło na własność państwa pruskiego.
W 1789 miasteczko liczyło 769 mieszkańców w 89 budynkach (26 z nich było krytych dachówką), w 1830 - 829 w 96 budynkach, w 1866 - 1031, w 1899 - 1766, w 1905 - 2168 mieszkańców zamieszkujących 143 budynki, a w 1910 - 2472 mieszkańców. 1 listopada 1886 otwarto stację kolejową (obecnie Wrocław Psie Pole) na linii Wrocław-Oleśnica. W 1881 Psie Pole posiadało już łączność telefoniczną z Wrocławiem, w 1894 wybudowano tu łaźnię miejską, w 1905 - sieć gazową, a w 1912 - wodociąg.
Przypisy
- ↑
Cytat z kroniki W. Kadłubka: Na dowód tego istnieje jeszcze nazwa miejsca, bowiem zbiegła się tam niezmierna sfora psów, które pożerając tyle trupów zapadły w jakąś szaleńczą dzikość, tak że nikt nie śmiał tamtędy przejść, i dlatego owo miejsce nazywa się Psim Polem - ↑ Encyklopedia Wrocławia, Wrocław 2000, str. 688
- ↑ podobną etymologię mają liczne w Polsce - w tym cztery na Dolnym Śląsku - miejscowości o nazwie Psary
