Powiat wołomiński

Z Wikipedii

Powiat wołomiński

Herb powiatu

Położenie na mapie województwa

Województwo

mazowieckie

Siedziba władz powiatu

Wołomin

Starosta

Maciej Urmanowski

Powierzchnia

955,37 km²

Populacja (XII 2006)
- liczba ludności
- gęstość

203 749
211,90 osób/km²

Urbanizacja

66,55%

Tablica rejestracyjna

WWL, WV


gminy	miejskie	4
	miejsko-wiejskie	3
	wiejskie	5

Starostwo

ul. Prądzyńskiego 3
05-200 Wołomin
tel. 22 787-43-00; faks 22 787-42-99

Strona internetowa powiatu

Powiat wołomiński - powiat w Polsce leży w centralnej części województwa mazowieckiego, na północny wschód od Warszawy. Został utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Wołomin.

W skład powiatu wchodzą:

gminy miejskie: Kobyłka, Marki, Ząbki, Zielonka
gminy miejsko-wiejskie: Radzymin, Tłuszcz, Wołomin
gminy wiejskie: Dąbrówka, Jadów, Klembów, Poświętne, Strachówka
miasta: Kobyłka, Marki, Ząbki, Zielonka, Radzymin, Tłuszcz, Wołomin

[edytuj] Demografia

Liczba ludności (dane z 30 czerwca 2006):

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
	osób	%	osób	%	osób	%
ogółem	202 444	100	104551	51,65	97 893	48,35
miasto	134 733	100	70 616	52,42	64 117	47,58
wieś	67 711	100	33 935	50,12	33 776	49,88

Pod względem liczby ludności powiat wołomiński jest największym z powiatów ziemskich województwa mazowieckiego.

[edytuj] Położenie

Graniczy z m.st. Warszawą oraz powiatami ziemskimi: legionowskim, wyszkowskim, węgrowskim, mińskim.

[edytuj] Historia

Powiat powstał w roku 1952 roku, po przeniesieniu starostwa powiatowego z Radzymina do Wołomina. W stosunku do obecnego terytorium obejmował dodatkowo miasto Rembertów, (obecnie terytorium Warszawy) oraz gminę Zabrodzie, obecnie w powiecie wyszkowskim.

W wyniku reformy administracji państwowej z 1975 roku wszystkie powiaty uległy likwidacji. Reaktywowano je dopiero z dniem 1 stycznia 1999 roku. Powiat powstał z gmin należących do 3 województw: warszawskiego, ostrołęckiego i siedleckiego.

Najważniejsze zabytki architektury na terenie Powiatu Wołomińskiego

Dwór w Jadowie - Obecny zespół dworski zachowuje wygląd z czasów jego gruntownej przebudowy po 1860 roku przez rodzinę Kotarbińskich ówczesnych właścicieli majątku. Władali nim do 1945 roku, kiedy przejęto go na skarb państwa i zamieniono na gospodarstwo rybackie.

Dwór "Zosia" w Czarnej został zbudowany w drugiej połowie XVIII wieku dla Tomasza de Tylii, podstolego ziemi warszawskiej. Jest to budowla parterowa, drewniana, o konstrukcji zrębowej. Nowi właściciele dokonali renowacji krajobrazowego parku założonego w pierwszej połowie XIX wieku.

Dwór w Głuchach - w którym urodził się i przeżył lata dziecinne Cyprian Kamil Norwid. Jest drewnianą budowlą klasycystyczną. Na szczycie ganku od ogrodu rzeźba głowy Adama Mickiewicz dłuta Bolesława Jeziorańskiego. W 1964 roku stał się własnością Beaty Tyszkiewicz i Andrzeja Wajdy, którzy dwór odrestaurowali. Otaczający dwór park z połowy XIX wieku posiada wiele ciekawych okazów, wśród nich aleje wysadzane lipami, klonami i grabami oraz piękny okazały klon srebrzysty - pomnik przyrody.

Dwór w Chrzęsnem - Zbudowany w 1635 roku dla w stylu renesansowym z pewnymi cechami barokowymi dla Stefana Grzybowskiego, kasztelana lubelskiego, starosty warszawskiego. Na piętrze stropy belkowe oraz rokokowe kominki z piaskowca z połowy XVIII wieku. Obok dworu budynek administracyjny, spichlerz oraz resztki parku.

Pałac w Woli Rasztowskiej – Położony blisko szosy Radzymin – Jadów, otoczony resztkami parku krajobrazowego z pierwszej połowy XIX wieku. Został zbudowany około 1680 roku. Jest to budowla barokowa. Obecnie w pałacu znajduje się miejscowa szkoła podstawowa.

Pałac w Dębinkach - zbudował go w pierwsze połowie XVII wieku Jan Renard, podstoli nurski, pułkownik gwardii królewskiej. Przebudowany dwukrotnie w pierwszej połowie XIX wieku. Jest to budowla klasycystyczna, parterowa. Obok pałacu znajdują się dwie oficyny dworskie z drugiej połowy XVIII wieku oraz okazały park założony w XVIII i przebudowany w następnym wieku. W nim stawy i okazy starodrzewu.

Pałac w Markach to rezydencja rodziny Briggsów, właścicieli wielkiej fabryki przędzalniczej. Zbudowany w latach 1883-1890 według projektu Antoniego Beilla.

Kościół p. w. Świętej Trójcy w Kobyłce - zbudowany w roku 1742 w stylu późnego baroku przez architekta włoskiego Guido Antonio Longhiego z fundacji biskupa Marcina Załuskiego. Przekształcony i rozbudowany w 1763 roku dla jezuitów przez innego włoskiego architekta, Jakuba Fontanę. Posiada bogate wyposażenie rokokowe. W 1999 roku w niszach fasady kościoła od strony wschodniej odrestaurowano freski przedstawiające drogę krzyżową.