Polski Komitet Normalizacyjny
Z Wikipedii
Polski Komitet Normalizacyjny – krajowa jednostka normalizacyjna i jednocześnie państwowa budżetowa jednostka organizacyjna.
Powołana w 1924 roku, pierwszą normę wydała w roku 1925. W latach 1972-1991 wraz z Głównym Urządem Miar tworzył Polski Komitet Normalizacji Miar i Jakości.
Podstawę działania PKN w obecnym zakresie regulują przepisy ustawy z 12 września 2002 r. o normalizacji (Dz. U. Nr 169 z 2002 r., poz. 1386). PKN prowadzi działalność podstawową w zakresie: określania stanu i kierunków rozwoju normalizacji, organizowania i nadzorowanie działań związanych z opracowywaniem i rozpowszechnianiem Polskich Norm i innych dokumentów normalizacyjnych; zatwierdzania i wycofywanie Polskich Norm oraz innych dokumentów normalizacyjnych; reprezentowania Rzeczypospolitej Polskiej w międzynarodowych i regionalnych organizacjach normalizacyjnych; inicjowania i organizowania pracy komitetów technicznych do realizacji zadań związanych z opracowywaniem dokumentów normalizacyjnych; organizowania i prowadzenia działalności szkoleniowej, wydawniczej, promocyjnej i informacyjnej dotyczącej normalizacji i dziedzin pokrewnych oraz opiniowania projektów aktów prawnych związanych z normalizacją.
Ciałami PKN są: Prezes PKN, Rada Normalizacyjna oraz Komitety Techniczne.
Od 1991 roku PKN (wówczas PKNMiJ) był afiliantem Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego CEN i Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego Elektrotechniki CENELEC, a od 1 stycznia 2004 roku PKN jest pełnoprawnym członkiem obu tych instytucji.
