Polityka ekologiczna
Z Wikipedii
Polityka ekologiczna - świadoma i celowa działalność państwa (lub grupy państw) polegająca na racjonalnym korzystaniu z zasobów i walorów środowiska przyrodniczego, jego właściwej ochronie i umiejętnym kształtowaniu, na podstawie zdobytej przez ludzkość wiedzy teoretycznej i praktycznej. Państwo czyni to poprzez wprowadzanie praw i regulacji w ww. dziedzinach. W sektorze prywatnym termin ten oznacza podporządkowanie się tym celom albo poprzez realizację narzucanego przez państwo prawa, albo też dzięki własnym, wprowadzonym do użytku własnego regułom.
Najważniejszym z problemów jest właściwe rozpoznanie stanu rzeczywistego środowiska naturalnego oraz mechanizmów, które powodują jego zanieczyszczenie. Dodatkowo poznanie tych aspektów powinno przebiegać szybko. Ostatnim i najistotniejszym problemem jest precyzja i spójność celów, które powinna osiągnąć polityka ochrony środowiska. Cele grup silniejszych nie są najbardziej pożądane przez wszystkich.
Polska polityka ekologiczna państwa jest realizowana zgodnie z zasadami: praworządności, likwidacji zanieczyszczeń u źródła, uspołecznienia, wykorzystanie mechanizmu rynkowego, zasada, że „zanieczyszczający płaci” i regionalizacja.
Podstawowym rozwiązaniem służącym ochronie środowiska jest wykorzystanie mechanizmów rynku. Negatywny wpływ działalności gospodarczej na środowisko naturalne uzasadnia interwencję władzy państwowej. Polityka ekologiczna oznacza włączenie aspektów ekologicznych do polityk sektorowych- czyli uwzględnianie ich na równi z celami gospodarczymi i społecznymi. Przykładem celu z zakresu polityki ekologicznej jest zachowanie i tworzenie miejsc pracy w dziedzinach mniej obciążających środowisko(tzw. “zielone miejsca pracy”).
Termin użyty po raz pierwszy w Deklaracji Sztokholmskiej z 1972 r. Jest ważnym czynnikiem kształtującym treść norm prawa ochrony środowiska. Kluczową zasadą polityki ekologicznej jest zasada zrównoważonego rozwoju.
W Polsce przyjęto Politykę Ekologiczną Państwa o czym mówi uchwała sejmu RP z dnia 8 maja 2003 r. (M.P. nr 33 poz. 433) [1].
Spis treści |
[edytuj] Kierunki niezbędnych działań:
1. racjonalizacja gospodarki energetycznej
2. restrukturyzacja przemysłu
3. zmniejszenie uciążliwości transportu
4. racjonalizacja wykorzystania i zagospodarowania zasobów wodnych
5. racjonalizacja wydobycia i użytkowania kopalin
6. użytkowanie, ochrona, kształtowanie żywych zasobów przyrody
[edytuj] Narzędzia realizacji polityki ekologicznej:
1. Narzędzia prawne i administracyjne
2. Narzędzia ekonomiczne – opłaty, subwencje, kary za nieprzestrzeganie warunków korzystania ze środowiska
3. System kontroli i monitoringu (Państwowa Inspekcja Ochrony Środowiska)
4. Edukacja ekologiczna i badania naukowe
[edytuj] Instrumenty polityki ekologicznej:
Podział w zależności od sposobu działania:
- regulacji bezpośredniej - o charakterze administracyjno-prawnym:
- normy prawne
- regulacji pośredniej - obejmują instrumenty ekologiczne, które są stosowane jako uzupełnie instrumentów regulacji bezpośredniej:
- opłaty
- kary
- subwencje i fundusze ekologiczne
Źródło:
- Winiarski B., Polityka gospodarcza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999
- K.Górka, B.Poskrobko, W.Radecki,Ochrona środowiska.Problemy społeczne,ekonomiczne i prawne, PWE, Warszawa 1998
