Poli(tlenek etylenu)
Z Wikipedii
| Poli(tlenek etylenu) | |||
|
|||
| Ogólne informacje | |||
| Inne nazwy | PEG | ||
| Monomery | HO-CH2-CH2-OH | ||
| Struktura meru | -[-CH2-CH2-O-] | ||
| Właściwości | |||
| Rozpuszczalniki | etanol, aceton, chloroform, toluen, dichlorometan | ||
| Temperatura mięknięcia | 50-80°C (243 K) | ||
| Temperatura degradacji | 234°C (507 K) | ||
| Biodegradowalność | biodegradowalny | ||
| Biokompatybilność | wysoka | ||
| Własności mechaniczne | podobne do wosku | ||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków standardowych (25°C, 1000 hPa) |
|||
Poli(tlenek etylenu) (glikol polietylenowy lub poliglikol oksyetylenowy z ang. Polyethylene glycol, PEG lub Polyethylene oxide, PEO -[-CH2-CH2-O-]n- ) - polimer z grupy polieterów stosowany m.in. jako emulgatory i środki zwiększające lepkość ciekłych kosmetyków, a także pod nazwą "poliol", jako jeden z substratów do produkcji poliuretanów.
Środek konserwujący, rozpuszczalny w wodzie produkt woskowy, który powoli wnika w głąb drewna, wypierając wodę. W ten sposób zapobiega się kurczeniu i pękaniu drewna. Powszechnie stosowany podczas archeologicznych prac podwodnych.
Glikole polietylenowe są stosowane również jako katalizatory w reakcjach dwufazowych.
[edytuj] Źródło
- Polymer Handbook, ed: J. Brandrup, E. H. Immergut, E. A. Grulke, Willey VCH, 2003, ISBN 978-0-471-47936-9
