Polaryzator
Z Wikipedii
Polaryzator urządzenie optyczne przepuszczające światło o określonej polaryzacji liniowej.
Z padającego światła naturalnego niespolaryzowanego przepuszcza fale elektromagnetyczne, których wektor elektryczny leży w określonym przez polaryzator kierunku, tworząc światło spolaryzowane. Z padającego światła spolaryzowanego przepuszcza składową w kierunku polaryzacji a nie przepuszcza składowej prostopadłej do kierunku polaryzacji. Dlatego układ dwóch polaryzatorów, które są obrócone względem swoich płaszczyzn polaryzacji o kąt prosty nie przepuszcza światła.
Polaryzatory są używane w przyrządach optycznych do badania materiałów, naprężeń w ośrodkach przeźroczystych (mikroskop polaryzacyjny), do eliminacji odbić.
Spis treści |
[edytuj] Budowa polaryzatorów
[edytuj] Polaroid
Najczęściej polaryzator jest polaroidem. Polaroid to polaryzator wykorzystujący selektywne pochłanienie światła, skonstruowany w 1938 przez Edwina H Landa. Jest to folia z tworzywa sztucznego rozciagania podczas produkcji w jednym kierunku, następnie naklejona na szkło. Rozciąganie układa równolegle cząsteczki tworzywa sztucznego. Tak ułożone cząsteczki pochłaniają światło w kierunku cząsteczek, a przepuszcza w kierunku prostopadłym.
[edytuj] Polaryzator odbiciowy
Polaryzator odbiciowy to zestaw kilku płytek ustawionych pod kątem Brewstera.
[edytuj] Pryzmat Nicola
Do wytwarzania światła spolaryzowanego tam gdzie potrzebne jest światło w pełni spolaryzowane używany jest tzw. nikol czyli pryzmat Nicola zbudowany z kryształu kalcytu. Nazwa pochodzi od konstruktora angielskiego fizyka Williama Nicola (1768-1851), który wykonał pierwszy nikol w 1828 roku.
