Pocisk podkalibrowy
Z Wikipedii
1. Sabot
2. Penetrator (rdzeń podkalibrowy)
3. Pierścień wiodący
Pocisk podkalibrowy – pocisk przeciwczołgowy zbudowany z osłony, która odpada po opuszczeniu lufy oraz z rakietokształtnego rdzenia z zubożonego uranu lub wolframu. Pociski podkalibrowe najczęściej używane są przez czołgi do niszczenia pojazdów pancernych. Osiągają one prędkość nawet do 1800 m/s (6480 km/h), a zgromadzona w związku z tym ich energia kinetyczna pozwala na to, że rdzeń przebija pancerz i wewnątrz kadłuba rozpryskuje się zabijając załogę pojazdu.
Czynnikami decydującymi o wysokiej skuteczności pocisku są:
- wysoka gęstość pocisku roboczego (prawie 2x większa niż ołów) – większa kumulacja masy (a więc energii kinetycznej) w jednostce objętości
- duża twardość materiału z którego wykonany jest pocisk roboczy (zubożony uran lub wolfram)
- mały przekrój roboczy, umożliwiający "punktową" kumulację energii lecącego pocisku w czasie penetracji atakowanego pancerza
- rozpryskiwanie się i samozapłon we wnętrzu zaatakowanego czołgu (zubożony uran)
- małe opory aerodynamiczne w czasie lotu
Z uwagi na wysoką prędkość i mały przekrój, pociski podkalibrowe mają tendencję do odbijania się od pancerzy, jeśli atakowany pancerz znajduje się pod odpowiednio ostrym kątem w stosunku do lecącego pocisku. Ma to związek z nachyleniem płyt pancerza. Podczas II wojny światowej zastosowano po raz pierwszy w radzieckim T-34 i niemieckim PzKpfw V Panther nachylone płyty pancerza co zwiększyło ich odporność na ostrzał.
