Piotr II (cesarz Brazylii)

Z Wikipedii

Piotr II

cesarz Brazylii
Okres urzędowania	od 1831 do 1889
Poprzednik	Piotr I
Następca	Deodoro da Fonseca
Dane biograficzne
Dynastia	Bragança
Urodzony	2 grudnia, 1825 Rio de Janeiro, Brazylia
Zmarł	5 grudnia, 1891 Paryż, Francja

Piotr II, port. - Pedro Segundo^[1] (2 grudnia, 1825 – 5 grudnia, 1891) - ostatni cesarz Brazylii, urodzony w Rio de Janeiro, co czyni go jedynym "rodowitym"' monarchą brazylijskim.

[edytuj] Panowanie

W wieku 5 lat został cesarzem Brazylii. Jego ojciec Piotr I abdykował 7 kwietnia 1831 r. aby walczyć w swojej rodzinnej Portugalii, gdzie wybuchła wojna domowa. Celem wojny było przywrócenie na tron jego starszej siostry Marii II da Gloria. W wyniku tego wojowniczy Piotr I miał 9 letniego syna jako władcę Brazylii i 15 letnią córkę, którą osadził na tronie Portugalii.

W czasie dzieciństwa młodego cesarza władzę w kraju sprawowali kolejno powoływani regenci tak jak przewidywała to konstytucja. W 1840 r. zanim młodociany cesarz osiągnął wiek 18 lat Cesarski Parlament Brazylii przyznał mu pełnię władzy. Regencja została więc zniesiona a 14 letni władca objął osobiste rządy. Jako Piotr II został koronowany 18 lipca 1841 r.

[edytuj] Życie rodzinne

Piotr poślubił 4 września 1843 r. księżniczkę Teresę Burbon, księżniczkę Obojga Sycylii (najmłodszą córkę króla Franciszka I Burbona). Miał z nią czwórkę dzieci:

Alfonsa (1845-1847),
Izabelę (I) (1846–1921), księżniczkę cesarską, regentkę Brazylii, żonę Gastona Orleańskiego - hrabiego d'Eu (wnuka króla Francuzów - Ludwika Filipa I),
Leopoldynę Teresę (1847-1871), żonę Ludwika Augusta Sachsen-Coburg-Gotha (innego wnuka Ludwika Filipa I),
Piotra Alfonsa (1848-1850).

[edytuj] Liberalny władca

Piotr II rządził Brazylią przez 49 lat, jego mottem był: "União e Indústria" (Unia i przemysł). W okresie tym Brazylia wkroczyła na drogę państwa przemysłowego. Budowano pierwsze utwardzone drogi, koleje, kable podmorskie, fabryki. Wystąpiło także niekorzystne zjawisko uzależniania się gospodarki brazylijskiej od eksportu kawy, której wahania cenowe powodowały wielokrotnie kryzysy ekonomiczne w kraju.

Prowadził ryzykowną politykę wewnętrzną, z powodzeniem kontrolując rywalizujące ze sobą regiony, poszerzając zakres władzy swego rządu oraz zapewniając cesarstwu długotrwałą stabilizację. Na arenie międzynarodowej prowadził działania znacznie bardziej kontrowersyjne, ingerując w politykę Argentyny, Paragwaju oraz Urugwaju, co doprowadziło do wybuchu trzech wojen w latach 1851-1870. Celem pierwszej (trwającej w 1851) było uzyskanie przez Brazylię swobodnego dostępu do strategicznej rzeki La Plata. Po szybkim zwycięstwie zyskał przychylny sobie rząd u południowego sąsiada, z którym zawarł później przymierze, by obalić argentyńskiego dyktatora Juana Manuela Rosasa (ta wojna również zakończyła się dla cesarza pomyślnie). Drugie wtargnięcie do Urugwaju (1864) doprowadziło do wybuchu długotrwałego konfliktu z Paragwajem.

Podjął także pierwsze kroki w celu zniesienia niewolnictwa, które zostało ostatecznie zniesione dopiero w 1888 r. na mocy edyktu, który podpisała podczas jego nieobecności jego córka Izabela. Liberalizm cesarza wywołał jednak konflikt z bardziej konserwatywną częścią brazylijskiego społeczeństwa. W tym samym czasie bardziej radykalni liberałowie byli niezadowoleni z niezbyt zdecydowanych działań cesarza w celu zmodernizowania kraju. Mimo tego, że Piotr był bardzo lubiany przez swój naród został zmuszony do ustąpienia z tronu przez wojskową klikę 15 listopada 1889 r. A on sam i jego rodzina musiała udać się na wygnanie.

Umarł 5 grudnia 1891, w Paryżu. W 1922 jego prochy oraz prochy żony zostały sprowadzone do Brazylii, w 1939 umieszczono je w Katedrze São Pedro de Alcântara w Petrópolis, byłej letniej rezydencji cesarza.

[edytuj] Linki zewnętrzne

Przypisy

↑ Pełny tytuł: Pedro de Alcântara João Carlos Leopoldo Salvador Bibiano Francisco Xavier de Paula Leocádio Miguel Gabriel Rafael Gonzaga de Bragança, Z bożej łaski i jednogłośnie obrany, konstytucyjny cesarz i wieczysty obrońca Brazylii.